Αμέσως μετά τη τρίτη ψηφοφορία για την ανάδειξη του προέδρου της δημοκρατίας, στο ραδιοφωνικό σταθμό του σύριζα -«στο κόκκινο», η απ’ ευθείας μετάδοση της ψηφοφορίας με το αποτέλεσμά της, μετατράπηκε σ’ ένα διθυραμβικό πασίχαρο παρεΐστικο θριαμβολόγημα,που παρέπεμπε σε ημέρες euro 2004. Οι θριαμβολογίες εκστομίζονταν με μιαν αβάσταχτη ελαφρότητα, διέπονταν από τη βεβαιότητα για την επερχόμενη νίκη στις εκλογές, και συνοδεύονταν από το θρυλικό ιταλικό επαναστατικό τραγούδι. “padiera rossa”. Όλο αυτό έμοιαζε τόσο επιφανειακό και τόσο επιπόλαιο. Και αυτό γιατί για κάποιον ενεργό πολιτικά που έχει ζήσει «την αλλαγή» των ημερών του ΄81, αυτές οι χαρωπές εκδηλώσεις, δεν είναι παρά το ένα εκατομμυριοστό, αυτής της κοινωνικής «μέθεξης» που έζησε η κοινωνία το 1981.
Η πραγματικότητα του 1981, ήταν μια προσγείωση με το σαγόνι για το κοινωνικό κίνημα. Από τότε έχασε κάθε ελπίδα κοινωνικής χειραφέτησης, κι ενταφιάσθηκε μια τέτοια προοπτική για πάνω από τρείς δεκαετίες. Ακόμα και σήμερα, όλοι οι αντιδραστικοί, συντηρητικοί, φασίστες και φασίζοντες, επικαλούνται το «σοσιαλισμό» του ΠΑΣΟΚ, συκοφαντώντας τον, σα συγκεκαλυμμένη μέθοδο κοινωνικής εξαπάτησης και απομύζησης πλούτου, απαξιώνοντας συλλήβδην το πραγματικό σοσιαλισμό σα πολιτική θεωρία. Οι επιπτώσεις της ανόδου του Πασοκ στην εξουσία, δυστυχώς υφίστανται στο κοινωνικό κίνημα, έστω και με αυτό το τρόπο, ακόμη και σήμερα 35 χρόνια μετά.
Η έλευση του Σύριζα δεν έχει χαρακτηριστικά κοινωνικού κινήματος. Ο σύριζα είναι ένα παλιό γραφειοκρατικό κομματικό μόρφωμα, που η απήχησή του οφείλεται στη δυσαρέσκεια μιας κοιμισμένης κοινωνίας που αρκείται μια στις τόσες στη λογική της ανάθεσης μέσω εκλογικής διαδικασίας. Ως κόμμα είχε σαφή ιδεολογικά πολιτικά χαρακτηριστικά, που εμπερικλείονταν στη λογική ενός εξουσιαστικού σοσιαλισμού «με ανθρώπινο και διαλλακτικό πρόσωπο», σε αντίθεση με τους ανάδελφους δογματικούς του σταλινικού «ορθόδοξου» ΚΚΕ.
Η ύπαρξη του κόμματος οφειλόταν στο μικρό κοινωνικό έρεισμα του εκλογικού ποσοστού του 4% το πολύ, και αυτή η εκλογική πελατεία εξασφάλιζε μέσω των κρατικών επιχορηγήσεων, τη βιωσιμότητα και συντήρηση, στο ίδιο και στα επαγγελματικά στελέχη που το απαρτίζουν.
Με τη κρίση, το μνημόνιο, και τη συγκυβέρνηση, δημιουργούνται οι συγκυρίες εκείνες ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να φαντάζει σα μοναδική αξιόπιστη, ορθολογική και σοβαρή αντιμνημονιακή επιλογή, που έφτασε να καλύπτει το φαντασιακό πολλών, για αναβίωση ή και υπεράσπιση των προ της κρίσης συνθηκών διαβίωσης. Λογικό και φυσικό. Έτσι και υπό συνθήκες «έκτακτης ανάγκης», μέσα σε 2 χρόνια το εκλογικό ποσοστό εκτινάχθηκε, με αποτέλεσμα σήμερα να κτυπά τη πόρτα της εξουσίας. 
Σε αντιδιαστολή με το Πασόκ της δεκαετίας του ‘80, το σίγουρο είναι, ότι σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με ένα κόμμα με συγκεκριμένα κινηματικά χαρακτηριστικά και δυναμική. Ο «δρόμος» είναι αδιάψευστος μάρτυρας, η αριθμητική προσέλευση των ακόλουθών του είναι ισχνή. Κι εδώ έρχεται ένα άλλο συμπέρασμα, ότι σα πολιτική εξουσία δε θα μπορέσεις να κάνεις τίποτα εάν δεν έχεις από πίσω σου ένα κοινωνικό έρμα, να συμπορεύεται και να υποστηρίζει τις επιλογές σου, ιδίως όταν έχεις να κάνεις με «εθνική διαπραγμάτευση».
Θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος, «ναι αλλά θα μπορούσε το κίνημα να δημιουργηθεί στη πορεία», και ιδίως όταν προκύψουν μετωπικές συγκρούσεις με τους τροϊκανούς. Ναι θα μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί. Όμως ακόμα κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε θα είναι η απαρχή της αλαζονικής εξουσίασης της κοινωνίας, εκκινεί δηλαδή η αντίστροφη μέτρηση του ειδικού που κυβερνάει τη μάζα.
Δεν είναι πιθανό να φτάσει ως εκεί όμως. Ο κύριος λόγος είναι ότι ο σύριζα, σταδιακά από τότε που ξεκίνησε τον αντιμνημονιακό του αγώνα, αργά και σταθερά μετατοπίζεται προς συντηρητικότερες θέσεις, πράγμα που είναι κανόνας σε όλα τα κόμματα εξουσίας. Το έκανε και το ΠΑΣΟΚ του 81. Η στροφή του προς το συντηρητικότερο κατά τη διακυβέρνησή του, μας προκαταλαμβάνει για τη πορεία που θα ακολουθήσει ο σύριζα, υπό καθεστώς μάλιστα πίεσης στις διαπραγματεύσεις.
Η διαπραγμάτευση με την ευρω-εξουσία
Ο δεύτερος λόγος είναι, ότι κατά τη γνώμη μας ο σύριζα έχει τεράστια περιθώρια κινήσεων, και ως διακυβέρνηση, αλλά και ως διαπραγμάτευση. Στην ελλάδα εκκρεμεί ο αστικός μετασχηματισμός, αφού ποτέ αυτό το κράτος δεν λειτούργησε με βάση το αστικό ορθολογικά δομημένο μοντέλο της δύσης. Ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης, η οργάνωση κι εξορθογισμός, των δομών είσπραξης εσόδων, η βελτίωση της δικαστικής λειτουργίας, αλλά κι ένα σωρό άλλα ζητήματα διοίκησης, δεν έχουν αγγιχτεί ποτέ στο μαφιόζικο νεοελληνικό τεχνητό κρατικό μόρφωμα. 
Οι «οικογένειες» εξακολουθούν να κυβερνούν, διαιωνίζοντας τη παράδοση των μεγαλοτσιφλικάδων της τουρκοκρατούμενης εποχής. Επιθυμούν ένα κράτος -μπουρδέλο, αφού έτσι έχουν πλήρη ευχέρεια κινήσεων στη συσσώρευση πλούτου.
Το συγκεκριμένο φαινόμενο, αν και δύσκολα αντιληπτό στην αρχή από τους ευρω-εξουσιαστές, μην νομίζετε ότι δεν είναι σημείο επαφής αν όχι ταύτισής τους με το σύριζα. Το ότι ο αχυράνθρωπος Σαμαράς εγγυάτο τη συνέχιση της βαλκανικής παραδοσιακής εξουσίας του «προύχοντα» μεγαλο-λαθρο-πετρελαιά με τους υποτακτικούς προστατευόμενους του, τη καταφανή κοροϊδία των υποζυγίων, αλλά και με την οφθαλμοφανή ανικανότητα να υλοποιήσει κάτι, μην νομίζετε ότι δεν ενοχλούσε την τρόϊκα, με τη προτεσταντική ορθολογική καθαρότητα το στυγνού καπιταλιστικού μοντέλου εκμετάλλευσης με κανόνες. Γι αυτό άλλωστε και η παντελής έλλειψη εκτίμησης προς το πρόσωπό του. Σαμαράς, ο ανίκανος όπως και ο προκάτοχός του για το οτιδήποτε. Η τρόϊκα έχει ανάγκη από έναν έγκυρο συνομιλητή.
Η «ευρω-εξουσία» θέλει να περιορισθούν οι κρατικοδίαιτοι «εθνικοί» επιχειρηματίες, όχι απαραίτητα γιατί θέλει να βάλει δάχτυλο στο ελληνικό «μέλι», (υπάρχουν παγκόσμια πολλές πιο σημαντικές ευκαιρίες άλλωστε), αλλά γιατί αυτοί, μπλοκάρουν τη φορολόγησή τους, και περιστέλλουν την είσπραξη ουσιαστικών εσόδων προς το δημόσιο, που αποτελούν την εγγύηση της πληρωμής των δόσεων. Αυτή η παρασιτική ντόπια άρχουσα τάξη ευθύνεται για τη χρεοκοπία του δημοσίου στο μεγαλύτερο βαθμό. Απομύζησαν το μεγάλο μέρος του παραγόμενου από τους εργαζόμενους πλούτου. Πέρα από την απ΄ ευθείας εξαγωγή υπεραξίας ως «εργοδότες», χρηματοδότησαν τα διεφθαρμένα πολιτικά κόμματα, διεκδίκησαν με μίζες τα δημόσια έργα, τα οποία και πήραν αποκομίζοντας επιπλέον πλούτο από υπερκοστολογήσεις, πάνω στη πλάτη μας. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, …ολυμπιακά έργα, Siemens, εξοπλισμοί και υποβρύχια, αυτοκινητόδρομοι με τα διόδια, λαθρεμπορία καυσίμων, φοροδιαφυγή, επιδοτήσεις που έγιναν αποταμιεύσεις στα νησιά Κέϋμαν, τριγωνικές συναλλαγές, σκανδαλώδεις συμβάσεις, θαλασσοδάνεια με εγγυήσεις του δημοσίου, κτλ. Τραπεζίτες, πολυεθνικές, κατασκευαστές, εφοπλιστές, καναλάρχες, και καρτέλ καυσίμων όλοι εμπλεκόμενοι και διαπλεκόμενοι. Ένας πλούτος που προήλθε από την εργασία μας, και πέταξε σα πουλάκι στους φορολογικούς παραδείσους με τη μορφή καταθέσεων στο όνομα αυτών των «οικογενειών». Εάν όλοι αυτοί μαζί με τους εφοπλιστές πλήρωναν τους φόρους τους και ήταν «έντιμοι επιχειρηματίες» (όσο μπορεί να το πει αυτό κανείς), όπως οι αντίστοιχοι της γερμανίας, πιθανά η κρίση στην ελλάδα δε θα είχε πάρει τόσο οξύ χαρακτήρα. Θα ήταν απλά άλλο ένα δυσεπίλυτο ευρύ πρόβλημα όπως ισχύει σε όλες τις χώρες της δύσης, που οφείλεται στις αντιφάσεις του καπιταλισμού, με κύριο το αναπάντητο ερώτημα της συσσώρευσης, δηλαδή, … «και τώρα που τα στραγγίξαμε όλα τι κάνουμε»; «Τώρα που μαζέψαμε όλο το πλούτο από τα υποζύγια τι κάνουμε»; Η ντόπια «πλουτοκρατία», έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όνομα και ταυτότητα. Και η ευρωπαϊκή ελίτ, δε τη βλέπει με καλό μάτι. 
Ο σύριζα λοιπόν, έχει κοινό έδαφος, έχει κοινό χώρο και κοινό στόχο με τη τρόϊκα, οπότε πεδίο δόξας και συνεργασίας υπάρχει. Μην εκπλαγείτε αν εκκινήσει μια τέτοια διαδικασία συζήτησης που μπορεί να στοχεύει στη πραγματική αστική μεταρρύθμιση στην ελλάδα, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Και μάλιστα κάτι τέτοιο να είναι ευπρόσδεκτο από τους εταίρους. Θα συναντήσει σοβαρή αντίσταση από τα διαπλεκόμενα και τα κανάλια, αλλά αν έχει και το λαό μαζί του εκτός από τη τρόϊκα ακόμα καλύτερα. Στη πραγματικότητα θα συμβαίνει το παράδοξο: μια «αριστερή» κυβέρνηση να μεταρρυθμίζει φιλελεύθερα.
Όσον αφορά στο ειδικό –τεχνικό κομμάτι, της διαπραγμάτευσης, στη καλύτερη περίπτωση, θα ακολουθήσει το παράδειγμα της ιρλανδίας. Δηλαδή ναι σου χρωστάω, αλλά τα λεφτά θα τα βρω από αλλού –τους φοροφυγάδες και στο εγγυώμαι. Κάπως έτσι, θα ξεκινήσει ο διάλογος. Από την άλλη δε θέλουν με τίποτα να έχουμε grexit. Έτσι, λίγο η μια πλευρά και λίγο η άλλη, θα βρίσκουν τρόπο να συμφωνούν, διαχειριζόμενοι το χρόνο και τη κοινωνική δυσαρέσκεια. Το αποτέλεσμα θα μοιάζει ικανοποιητικό και όλοι ευχαριστημένοι.
Η πραγματικότητα της επόμενης μέρας
Με την έλευση του σύριζα δε μπορούμε να περιμένουμε τίποτα. Η ύφεση θα κρατήσει, η λιτότητα επίσης, ακόμη και η κοινωνική συναίνεση θα συντηρηθεί για κάποιο χρονικό διάστημα. Στη καλύτερη περίπτωση, μπορεί να αμβλυνθούν κάπως τα σημερινά ασφυκτικά πλαίσια, και το σπιράλ που έχει ξεκινήσει και οδηγεί στη βέβαιη και ολοκληρωτική κοινωνική καταβαράθρωση, μπορεί να επιμηκυνθεί απαλύνοντας τη πτώση. Οπωσδήποτε όμως δε μπορούμε να περιμένουμε κάποια έστω και στοιχειώδη άνοδο του βιοτικού μας επιπέδου τουλάχιστον.
Ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει τ’ αδιέξοδά του σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ελλάδα είναι στο βυθό της δίνης και θα παραμείνει εκεί, γιατί πολύ απλά δεν έχει πόρους, και δεν έχει παραγωγική βάση. Δε μπορούμε να περιμένουμε οποιαδήποτε βελτίωση του επιπέδου ζωής μας, στο βαθμό που η κρίση συσσώρευσης έρχεται στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες προκειμένου να τις μετατρέψει με βάση τους οικονομικούς κανόνες του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού, σε τριτοκοσμικές κοινωνίες των 2/3, τύπου Γουατεμάλα. Το κοινωνικό συμβόλαιο «έσπασε» μονομερώς, και όσο και να προσπαθήσει ο σύριζα να το αναβιώσει, τίποτα πια δε μπορεί να κρύψει την επέλαση από τη πλευρά των κυρίαρχων στο αστικό κράτος. Όσο ισχυρό κοινωνικό κράτος κι αν έχεις, ο καπιταλισμός επανέρχεται πάντα αν δεν τον εξολοθρεύσεις. Αυτή είναι η νομοτελειακή του λειτουργία. Σήμερα επανέρχεται με τη μορφή του νεοφιλελευθερισμού, και δείχνει τα δόντια του. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να γίνουν παραγωγικότεροι και φθηνότεροι. Οι πολίτες κατευθυνόμενοι και υπάκουοι. Η εξουσία σκληρή και αδίστακτη. Και η ζωή φθηνή. Ο θάνατος επιφυλάσσεται για όσους περισσεύουν. Όσα ακριβώς ευαγγελίζεται ο φιλελευθερισμός. Ο πλούτος σε λίγους και η φτώχεια για τους υπόλοιπους. Και η φτώχεια ήρθε για να μείνει και να αναπαραχθεί για όλες τις επόμενες γενιές. Η υποταγμένη και φοβισμένη ελληνική κοινωνία μοιάζει να μη ξέρει πως να αντιταχθεί, στο πάρσιμο της ευδαιμονίας από το πεινασμένο της στόμα.
Η μοναδική διέξοδος
Σε αυτή την επερχόμενη λαίλαπα, ο μόνος που μπορεί να αντιταχθεί είναι οι επαναστατημένες κοινωνίες. Τώρα που το κοινωνικό συμβόλαιο έσπασε. Τώρα που φάνηκε περίτρανα πως δεν υπάρχει κράτος με ανθρώπινο πρόσωπο. Τώρα που οι κανόνες της εκμετάλλευσης γίνονται στυγνοί και με όρους δουλείας. Τώρα που θα απαιτείται να ζεις για να δουλεύεις μέχρι τα βαθιά γεράματα, ατέλειωτες ώρες για να παράξεις το πλούτο τους. Τώρα που οι συντάξεις κόβονται στα όρια της επιβίωσης. Τώρα που η πρόνοια είναι ανύπαρκτη και η δημόσια υγεία καταστρέφεται. Η κοινωνική ειρήνη και συναίνεση στα πλαίσια της αστικής «δημοκρατίας», χάνει πλέον οποιαδήποτε νομιμοποίηση. Τώρα θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε πια τίποτα να κερδίσουμε από το σάπιο αυτό σύστημα. Δεν έχουμε πια και τίποτε να χάσουμε.
Τώρα έρχεται η ώρα που το όραμα της οργανωμένης, ελεύθερης, αταξικής, κοινωνίας της κοινοκτημοσύνης, αρχίζει να ανατέλλει στις συνειδήσεις όλων σα μοναδική δίοδος προς την ευημερία. Είναι η μοναδική ρεαλιστική προοπτική για μια χαρούμενη πραγματικότητα, για μια χαρούμενη, ποιοτικά πλούσια ζωή. Παντού στο κόσμο, όλο και περισσότερο, σιγά σιγά όλοι αρχίζουν και συνειδητοποιούν τη κοροϊδία του «αστικό-δημοκρατικού» καπιταλισμού. Παντού στην ελλάδα έχουν ξεπηδήσει συλλογικότητες που κάνουν το όραμα της αυτοργάνωσης χωρίς ιεραρχίες κι αρχηγούς, πράξη, αγωνιζόμενοι για τη δημιουργία ενός καινούργιου κόσμου. Κοιτάξτε γύρω σας. Σε όλες τις πόλεις της ελλάδας βρίσκεται και μια αυτοργανωμένη συλλογικότητα, που προτάσσει τις αρχές της ισότητας και της ελευθερίας.
Τι πρέπει να κάνουμε
Ας δούμε με καθαρά μάτια το πραγματικό, το ανθρώπινο, το αληθινό, κοινό μας συμφέρον. Για να αποκτήσουμε την ανεξαρτησία και την αυτοδυναμία, την ελευθερία και την ευημερία μας ως κοινωνία, θα πρέπει να επαναστατήσουμε. Να δρομολογήσουμε τον αγώνα της ρήξης με το υπάρχον από μόνοι μας, έξω από τα κόμματα και τις εκλογικές αυταπάτες.
Να διαμορφώσουμε ένα επαναστατικό πρόγραμμα αναδόμησης μιας κοινωνίας που δε θα αρκείται στο να βγούμε από τη κρίση αλλά να ευημερήσουμε. 
Ένα τέτοιο πρόγραμμα για να υλοποιηθεί, θα πρέπει να καταλάβουμε και να κατακτήσουμε στη συνείδησή μας κάποιες βασικές αλήθειες:
• Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι, πρέπει να ξεφύγουμε από το δίπολο κατανάλωση – εξαθλίωση. Σα κοινωνία πρέπει να αναζητήσουμε μόνοι μας την αυτοτελή, ανεξάρτητη, υγιή και με βάση τις αληθινές μας ανάγκες, ευημερία.
Γιατί καμία ευημερία δεν υπάρχει εάν αυτή εξαρτάται από άλλους.
Η πραγματική ευημερία θα υπάρξει μόνο όταν θα μπορούμε να είμαστε παντελώς ανεξάρτητοι, σα κοινωνία απέναντι στο κράτος, σαν εργασία απέναντι στο κεφάλαιο, σα χώρα απέναντι στους δανειστές και σε όλους όσους εξαρτόμαστε οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά.
Επίσης, καμία ευημερία δεν υπάρχει, εάν αυτή είναι επίπλαστη με βάση τα εμπορευματικά κελεύσματα της κατανάλωσης ώστε να πλουτίζουν οι επιτήδειοι.
• Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι μπορούμε και μόνοι μας. Να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Να μην επιτρέψουμε στο κράτος και στο κεφάλαιο, καμία πιθανότητα εξουσίας και χειραγώγησης, μέσα από «εκλογές» ή τη βία, για την αριστερή ή δεξιά «διακυβέρνησή» μας. να καταργήσουμε θεσμικά την εξουσία, να καταργήσουμε τη θεσμοθετημένη ιεραρχία. Να κυβερνήσουμε εμείς τον εαυτό μας, που θα σημάνει την έλευση της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης, της αυτονομίας στη κοινωνία και στο άτομο, δημιουργώντας τους θεσμούς που εκπορεύονται από τη κοινωνία και μόνο. 
• Να καταργήσουμε θεσμικά κάθε προϋπόθεση που δημιουργεί ανισότητα και δυνατότητα αναδημιουργίας κυρίαρχης τάξης. Να καταργήσουμε τις σχέσεις εκμετάλλευσης, τη μισθωτή εργασία και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, που γεννούν την ανισότητα, τη φτώχεια και τη δυστυχία. Να υλοποιήσουμε τη κατάργηση της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και την ίδρυση της κοινοκτημοσύνης τους. Να χτίσουμε την αταξική κοινωνία.
• Να βρούμε τρόπους να παράγουμε αυτά που πραγματικά έχουμε ανάγκη σαν άνθρωποι, και όχι να παράγουμε για να πλουτίζει το κεφάλαιο.
• Να υλοποιήσουμε ένα μοντέλο αποανάπτυξης, που θα καλύπτει όλες τις απαραίτητες ανάγκες, αλλά και τις μη απαραίτητες αν το θέλουμε.
• Να διαμορφώσουμε βασιζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις, τις προϋποθέσεις της αυτάρκειας της χώρας που κατοικούμε, μέσα από τις αυτοοργανωμένες αποκεντρωμένες μας δομές, κατακτώντας τη πολυπόθητη ανεξαρτησία, αυτονομία κι ελευθερία από ντόπιους και ξένους δυνάστες.
• Να έλθουμε σε επαφή με κοινωνίες άλλων χωρών, που έχουν καταργήσει τα κράτη, υλοποιώντας τη συνθήκη της αλληλεγγύης και του διεθνισμού. Οι κοινωνίες ελεύθερες σ’ ένα παγκόσμιο χωριό, χωρίς σύνορα χωρίς διαχωρισμούς.
• Να κάνουμε αυτό που έχουμε ανάγκη σα κοινωνία ίσων κι ελεύθερων και όχι αυτό που μας επιβάλλουν οι κυρίαρχοι.
Με βάση αυτές τις αρχές, να υλοποιήσουμε ένα επαναστατικό πρόγραμμα αναδόμησης μιας κοινωνίας που δε θα αρκείται στο να βγούμε από τη κρίση αλλά να ευημερήσουμε, κάνοντας αυτά που πρέπει:
1. Να επανιδρύσουμε και οργανώσουμε τις συνελεύσεις γειτονιάς, τις λαϊκές συνελεύσεις, σαν αποκλειστικά μοναδικά νόμιμα όργανα λήψης αποφάσεων. Να οργανώσουμε τα πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων, που θα εντέλλονται από τις συνελεύσεις, για τη παραγωγή και διάθεση των αγαθών και προϊόντων, που έχουν ανάγκη οι συνελεύσεις. Οι συνελεύσεις γειτονιάς και τα σωματεία βάσης των εργαζομένων, αποφασίζουν αμεσοδημοκρατικά για όλα τα ζητήματα, έχουν διακριτές αρμοδιότητες, είναι αλληλένδετα κι επικοινωνούντα.
2. Να συστήσουμε τη συνομοσπονδία αυτόνομων, αυτοοργανωμένων αποκεντρωμένων και αλληλένδετων συνελεύσεων γειτονιάς κι εργασίας, που θα λειτουργούν με τις αξίες του ελευθεριακού κομουνισμού, με γενικευμένη αυτοδιεύθυνση των μέσων παραγωγής για την οικονομία, και την πλήρη πολιτική ελευθερία κι αυτονομία στη λήψη αποφάσεων των κοινοτήτων.
3. Οι συνελεύσεις γειτονιάς να καταμετρήσουν τις ανάγκες σε όλους τους τομείς, και θα συντονισθούν με τα σωματεία εργαζομένων, στους αντίστοιχους τομείς, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες αυτές.
4. Οι εργαζόμενοι σε μονάδες παραγωγής, να καταλάβουμε τους χώρους εργασίας, να τους οικειοποιηθούμε στο όνομα των λαϊκών συνελεύσεων, και να συνεχίσουμε τη παραγωγή διαθέτοντάς τη σε αυτές, ανάλογα με τη ζήτησή τους, ξεκινώντας μάλιστα από σήμερα για τις ήδη πτωχευμένες μονάδες.
5. Να καταργήσουμε όλες τις παρασιτικές μορφές εργασίας, και να ασχοληθούμε με τη πραγματική παραγωγή, γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, καθώς και τη βιομηχανία, και βιοτεχνία. Τα επαγγέλματα για τα οποία δεν υπάρχουν καταγεγραμμένες από τις συνελεύσεις ανάγκες και ζήτηση, να καταργηθούν, και οι εργαζόμενοί τους θα στραφούν σε εργασία για ανάγκες που θα έχουν οι συνελεύσεις. Όσοι εργάζονται σε μη παραγωγικές θέσεις, (π.χ. χρηματιστές, πωλητές, μεσίτες, τραπεζικοί, παπάδες, έμποροι, κ.α.) να απευθυνθούν στα σωματεία εργαζομένων ανά παραγωγικό κλάδο, προκειμένου να μάθουν τις ανάγκες σε ζήτηση εργασίας, ώστε να επανδρώσουν τις κενές θέσεις, για χάρη της εύρυθμης λειτουργίας της κοινωνίας, και τη συλλογική ευημερία.
6. Να κηρύξουμε άκυρες παράνομες και καταχρηστικές, όλες τις συμφωνίες και τις συμβάσεις που έχουν υπογράψει τα διεφθαρμένα εξουσιαστικά καθεστώτα και κυβερνήσεις που εξουσίασαν αυτό το τόπο, δάνεια, μνημόνια, εξοπλιστικές, αμυντικές κτλ.
7. Να καταργήσουμε τους κανόνες και κανονισμούς που διέπουν τη παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία, επειδή αυτή είναι ληστρική της ανθρώπινης εργασίας και λεηλατεί τη φύση. Να μην αναγνωρίσουμε τους θεσμούς, κανόνες και κανονισμούς που διέπουν τη παγκοσμιοποιημένη οικονομία, που μόνο πόνο και δυστυχία φέρνουν. Να μην αναγνωρίσουμε το χρηματιστικό κεφάλαιο, θεωρώντας το παράνομο και παρασιτικό, αφού δε παράγεται από την ανθρώπινη εργασία, και μέσα από πλασματικά κεφάλαια γίνονται οι κυρίαρχοι ρυθμιστές, του παγκόσμιου πλούτου και χειραγωγοί της παγκόσμιας εξουσίας.
8. Να επανοικίσουμε τα χωριά μας, να ζωντανέψουμε τη χέρσα γη και τη λεηλατημένη θάλασσα, και να τις εκμεταλλευθούμε με φυσικό τρόπο, αποδίδοντας το σεβασμό που αξίζει σα μοναδικές πηγές της ζωής.
9. Να υλοποιήσουμε ένα μοντέλο αποανάπτυξης, που θα μπορεί να καλύπτει κύρια όλες τις απαραίτητες ανάγκες, αλλά και μη απαραίτητες, αρκεί να μην εξαντλούν τους φυσικούς πόρους, και να είναι συμβατό με τη φύση.
10. Να συντονισθούμε, να ανταλλάξουμε και να συνδιαλλαγούμε, να βοηθήσουμε και βοηθηθούμε με συντρόφους, συλλογικότητες, κοινότητες και κοινωνίες έξω από τη χώρα, που επιδιώκουν ή έχουν κατακτήσει τη χειραφέτησή τους, υλοποιώντας την παγκόσμια αλληλεγγύη και το διεθνισμό των εργαζομένων.
Η επερχόμενη εκλογική διαδικασία, θα απορροφήσει λόγω των ΜΜΕ, το κύριο ενδιαφέρον μιας κατευθυνόμενης κοινής γνώμης. Πολλοί ελπίζουν ότι η άνοδος του σύριζα, ενός αριστερού κόμματος στην εξουσία, θα φέρει μιαν άνοιξη.
Εμείς δεν το πιστεύουμε, με βάση την ανάλυσή μας. Βέβαια όλοι έχουν δικαίωμα στην ελπίδα, ιδίως αυτοί, που ανάλαφρα θριαμβολογούσαν στο ραδιόφωνο. Εμείς πιστεύουμε ότι είναι φρούδα ελπίδα. Παρ’ όλ’ αυτά εμείς σας καλούμε:
Ενταχθείτε, δημιουργείστε, οργανώστε τις συλλογικότητες από σήμερα. Δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε. Το γκρέμισμά της ελπίδας θα μας βρει έτοιμους για το επόμενο βήμα. Η επόμενη ημέρα της «εκθρόνισης», θάναι η πιο κρίσιμη. Δε πρέπει να μας βρει ανέτοιμους κι αιφνιδιασμένους, όπως έγινε τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, θάμαστε άξιοι της μοίρας μας. Θα πρέπει νάμαστε σα κοινωνία έτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Ή με τον άνθρωπο, ή με το σκλάβο. Ας ετοιμασθούμε λοιπόν από τώρα. Εμείς μόνο μπορούμε να τα κάνουμε όλα και θα τα κάνουμε όλα.
ΑΖΙΜΟΥΘΙΟ
ΓΕΝΑΡΗΣ 2015
