Month: May 2014

– Από πότε υπάρχει η κατάληψη Σινιάλο και ποιοι ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στην δημιουργία της κατάληψης; 

Η κατάληψη Σινιάλο υπάρχει από τον Μάη του 2010 και αποτελεί απότοκο της εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008. Στην εξέγερση του Δεκέμβρη ζήσαμε μια μετατόπιση της ελληνικής κοινωνίας που δεν αφορούσε μόνο την πολιτική αλλά περισσότερο την κοινωνική και φιλοσοφική της φυσιογνωμία. Στην δολοφονία της εφηβικής «αθωότητας» του Γρηγορόπουλου χιλιάδες άνθρωποι δεν είδαν μόνο τα όρια του κρατικού αυταρχισμού αλλά είδαν και τα όρια της δικής τους ανοχής. Η ταυτότητα του εξεγερμένου συμπεριέλαβε πολλές και διαφορετικές υποκειμενικότητες με μια δηλωμένη αποφασιστικότητα να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Χωρίς αρχηγούς και ηγέτες, χωρίς διαμεσολαβήσεις, χωρίς ενδιάμεσα αιτήματα. Όλες οι πόλεις ξεσηκώθηκαν και μέχρι και στο τελευταίο χωριό αυτής της χώρας γράφτηκαν συνθήματα στους δρόμους. Κι όταν το κύμα του ξεσηκωμού χωνεύτηκε από την αδηφάγα κανονικότητα, χιλιάδες άνθρωποι έστησαν θύλακες αντίστασης, αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης με ενέχυρο τα χαρακτηριστικά του Δεκέμβρη. Η αντεξέγερση που ακολούθησε τους αμέσως επόμενους μήνες μέχρι την «κρίση» ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενη ως απαντητική κίνηση του κράτους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και λίγες μόλις μέρες πριν τον ερχομό του μνημονίου προχωρήσαμε στην κατάληψη ενός -σχεδόν παρατημένου- δημοτικού χώρου «κάνοντας έξωση» σε μια ομάδα ναυτοπροσκόπων η οποία τον διαχειριζόταν. Οι ανάγκες μας με ευρεία αποδοχή του περίγυρου πέρασαν πάνω από τα κεκαλυμμένα παραστρατιωτικά κελεύσματα.

– Ποιο είναι το πολιτικό πλαίσιο που λειτουργεί η κατάληψη, ποιοι είναι οι στόχοι της και ποιους έχει καταφέρει να πετύχει μέχρι τώρα; 

Λειτουργούμε στη βάση δύο πυλώνων. Ο ένας αφορά την αποδόμηση των κυριαρχικών θεσμίσεων: με χαρακτηριστικά αντιεξουσιαστικά, αντικρατικά, αντιοικονομιστικά και αντιθεσμικά ανιχνεύουμε τις κυριαρχικές ρηγματώσεις και υπονομεύουμε μια πολιτική σταθερότητα που σημαίνει σιγή νεκροταφείου για την κοινωνία, δημιουργούμε προϋποθέσεις συλλογικής ανυπακοής στις κυριαρχικές προσταγές και είμαστε όσο επιθετικοί χρειάζεται για να υπερασπιστούμε τα χαρακτηριστικά και τις επιλογές μας. Ο άλλος πυλώνας έχει να κάνει με την ανασυγκρότηση του κόσμου που πρεσβεύουμε κι έχει τρεις κατευθύνσεις: την πολιτική δράση, την απελευθερωτική γνώση και την ελεύθερη δημιουργία. Διαρκώς εμπλουτίζουμε την ταυτότητά μας, τις στοχεύσεις και τους τρόπους στο πλαίσιο συγκρότησης μιας άλλης πολιτικής, στον αντίποδα της καθεστωτικής της πρόσληψης ως διαχείρισης εξουσίας και στην κατεύθυνση της κατάκτησης της συνείδησης της ελευθερίας. Τα μαθήματα αυτομόρφωσης αποτελούν για μας μια αντιδομή που έχει να κάνει με την προσέγγιση της γνώσης έξω και πέρα από τα εργαλεία της αστικής εκπαίδευσης. Δεν στήνουμε ένα ακόμη μηχανισμό εργαλειακής χρήσης της γνώσης αλλά συνδιαλλεγόμαστε ανοιχτά με τα γνωστικά διακυβεύματα ανατρέποντας και τη σχέση μεταδοτικότητας και μετάγγισης, τους ρόλους μαθητή και δασκάλου,  ενσωματώνοντας αυτή την επιλογή μέσα στην ίδια την ουσία της γνώσης. Τέλος, το πεδίο της δημιουργίας θεωρούμε ότι επιβεβαιώνει την απελευθερωτική διαδικασία αφού πρόκειται για μια απελευθέρωση όλων των φαντασιακών και συμβολικών ικανοτήτων των ανθρώπων ενάντια τόσο στην ιδεολογική εργαλειακότητα και την συνθηματολογική περιστολή της έκφρασης όσο και στον εμπορευματικό εγκλεισμό της σε κάθε είδους μαγαζιά, είτε πρόκειται για μουσικές σκηνές είτε για μουσεία.

-Ποια είναι η σχέση που έχει αναπτύξει το «Σινιάλο» με την τοπική κοινωνία, με ποιους τρόπους έχει επιτευχθεί αυτή η σχέση και σε τι διαφοροποιείτε σε σχέση με άλλα πολιτιστικά ή πολιτικά στέκια της περιοχής; 

Η κατάληψή μας βρίσκεται σε μια πλατεία στη μέση ενός μπλοκ εργατικών πολυκατοικιών στο Αιγάλεω. Πρόκειται για μια γειτονιά τόσο ταξικά προσδιορισμένη όσο δεν πάει άλλο. Ο χώρος της κατάληψης είναι προέκταση του δημόσιου χώρου της πλατείας, ανοιχτός και προσβάσιμος στη γειτονιά η οποία μπορεί να χρησιμοποιεί όλες τις υποδομές και τις αντιδομές του εγχειρήματος. Όπως γνωρίζουν όσοι/ες δραστηριοποιούνται στις γειτονιές οι σχέσεις παίζουν καθοριστικό ρόλο. Όλοι και όλες γνωρίζονται μεταξύ τους έτσι που είναι αδύνατο να μην πράττεις αυτά που πρεσβεύεις και συνάμα να πείθεις με τη δράση σου. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν γείτονες που συμφωνούν με το εγχείρημά μας και γείτονες που διαφωνούν. Εκείνο που αποτελεί κοινό κτήμα, ωστόσο, είναι ότι όλες οι λοιδορίες του συστήματος, οι συκοφαντίες των ΜΜΕ, τα αντικοινωνικά στερεότυπα που χρεώνει στα απελευθερωτικά εγχειρήματα η κυριαρχική προπαγάνδα έχουν καταπέσει. Στο Αιγάλεω υπάρχουν πολιτιστικά στέκια που λειτουργούν ως προπύργια διατήρησης των παραδόσεων διαφόρων «ιδιαίτερων πατρίδων» και πολιτικοί χώροι που λειτουργούν ως κομματικά γραφεία. Ως εκ τούτου έχουμε ένα ιδιότυπο «μονοπώλιο» πολιτικής και πολιτιστικής δράσης.

-Το τελευταίο διάστημα οι καταλήψεις βρέθηκαν στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής, κάποιες εκκενώθηκαν βίαια και ταυτόχρονα συκοφαντήθηκαν από τα ΜΜΕ σαν «κέντρα βίας και ανομίας», αποκρύβοντας το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό έργο που παράγουν, αλλά και την ευρεία κοινωνική αποδοχή που έχουν , γιατί νομίζεται ότι συμβαίνει αυτό; 

Πιστεύουμε ότι το καθεστώς δεν επιτρέπει καμία άλλη εκδοχής της πραγματικότητας έξω και πέρα από τη δική του. Κάθε απόπειρα άλλης ποιότητας σχέσεων που πραγματώνουν έναν κόσμο πέρα από και ενάντια στις κυριαρχικές επιλογές κρίνεται ως επικίνδυνη εκτροπή στο βαθμό που η κυριαρχία δεν μπορεί να ξεπεράσει τα δικά της δομικά αδιέξοδα και, εν τω μεταξύ, χρειάζεται μια κλειστή και φοβισμένη κοινωνία. Όσο συμβαίνει αυτό δεν θα επιτρέψει πειραματισμούς άλλης κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης πόσω μάλλον όταν αυτές είναι επιπλέον και αποτελεσματικές. Το μέγεθος της καταστολής που βιώνουν οι καταλήψεις είναι η επιβεβαίωση της βαρύτητας που έχουν μέσα στους απελευθερωτικούς πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες.

-Το κίνημα των καταλήψεων στην Ελλάδα με τις τρεις βασικές κατηγοριοποιήσεις του (άτυπες καταλήψεις στέγης, πολιτικές καταλήψεις στέγης και αμιγείς πολιτικές καταλήψεις) σε ποιο επίπεδο δυναμικής βρίσκεται και τι μπορεί να προτείνει, γενικά, ποιες δομές οργάνωσης, συλλογικοποιήσης, αλληλεγγύης και πολιτικής χειραφέτησης ,κόντρα στο κυρίαρχο μοντέλο ζωής, αλλά και ειδικά, σε αυτούς που είτε απειλούνται από εξώσεις και πλειστηριασμούς κατοικιών, είτε βρίσκονται ήδη άστεγοι ;

Κάθε εγχείρημα έχει τα χαρακτηριστικά τα οποία επιλέγουν οι άνθρωποι που μετέχουν σε αυτό. Δεν υπάρχει καμία συνταγή στον τρόπο με τον οποίο ένα εγχείρημα επιλέγει να διαδράσει με τον κοινωνικό του περίγυρο ή να καταθέσει τη συνολικότερη προταγματική του. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να εξάγεις χαρακτηριστικά, στοχεύσεις και δράσεις που δεν πείθουν όσους καταρχήν τα προτείνουν. Οι καταλήψεις έχουν τη δυνατότητα να πειραματιστούν κάθε υβριδική τους πρόταση και να την προτείνουν ανοιχτά κοινωνικά στο βαθμό που εκτιμούν ότι αυτή λειτουργεί, παράγει αποτελέσματα και μπορεί να πείσει για μια πιο γενικευμένη της εφαρμογή. Υπάρχει, ωστόσο, μια απόσταση από την δυνατότητα μέχρι να γίνει πραγματικότητα κι εκεί κατά την άποψή μας προβάλλονται όλα τα διακυβεύματα. Η αυτοοργάνωση είναι μια πρόταση που ακυρώνεται όταν έχει χαρακτηριστικά εσωστρέφειας. Η αλληλεγγύη ακυρώνεται όταν απευθύνεται μόνο σε αυτούς που μας μοιάζουν πολιτικά και ιδεολογικά. Η αντίσταση ακυρώνεται όταν αναγγέλλεται από τον άμβωνα.

Συστάσεις για τον Περικλή Κοροβέση  δεν χρειάζονται, ούτε εισαγωγικά σημειώματα, τον συναντήσαμε ένα βράδυ με αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου του «Ανθρωποφύλακες»   και από την κουβέντα που κάναμε  μεταφέρουμε και μοιραζόμαστε μερικά από  αυτά που μας είπε.

Βασανιστήρια και κοινωνικός έλεγχος.
Είχα διαπιστώσει ότι τα βασανιστήρια που γίνονταν στην Λατινική Αμερική, Κεντρική Αφρική, Ασία ή και εδώ κατά την διάρκεια της χούντας είχαν πολλές ομοιότητες και σκέφτηκα ότι πρέπει να υπάρχει ενιαίο σχέδιο. Τότε ανακάλυψα, όταν ήμουν στο Παρίσι τέλη δεκαετίας 60 το εγχειρίδιο της CIA, το λεγόμενο Kubark  (όταν το ανακάλυψα ήταν λογοκριμένο το μισό γιατί είχαν αφαιρεθεί τα σωματικά βασανιστήρια)  που είχε συνταχθεί στις αρχές της δεκαετίας του 50 και που περιέγραφε τα ψυχολογικά βασανιστήρια  που γινόντουσαν στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου στο πανεπιστήμιο Μακ Τζιλ στο Τορόντο του Καναδά. Εκεί ένα πλήθος επιστημόνων, ψυχολόγων και κοινωνιολόγων, μετρούσε και μελετούσε  πόσο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος στα βασανιστήρια , το ζητούμενο ήταν να σε κάνουν άγραφο χαρτί που στην συνέχεια θα έγραφαν αυτό που θέλουν αυτοί, με μία αντιστοιχία κοινωνική, κάνουν το ίδιο, στέλνουν τόσα πολλά πράγματα, ανεργία, φτώχεια, κατάργηση κοινωνικών δομών υγείας, διάλυση παιδείας, άστεγοι άνθρωποι, ώστε να μην προλαβαίνει ο άνθρωπος να σκεφτεί . Αυτό το εγχειρίδιο αναφέρει και η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ» και ιδιοφυώς κάνει την σύνδεση και λέει ότι όπως καταστρέφουν τον  άνθρωπο ατομικά έτσι ακριβώς τον καταστρέφουν και κοινωνικά. Σε αυτό το εγχειρίδιο φαίνεται η «επιστημονική φινέτσα», παίρνουν για παράδειγμα κάποιον του αφαιρούν τα ρούχα και τα παπούτσια  και του δίνουν άλλα,  πέντε νούμερα μεγαλύτερα, χωρίς ζώνη, τον αφήνουν στην απομόνωση και στη απλυσιά για αρκετό καιρό, μετά τον πάνε σε έναν κομψευόμενο ανακριτή που είναι ντυμένος στην τρίχα, ενώ ο άλλος κρατάει το παντελόνι του να μην πέσει. Ο «καλός» ανακριτής του λέει  «Άνθρωποι είμαστε και εμείς πάμε μια βόλτα να ξεσκάσεις»  και τον πάει στην εξοχή, στο δάσος σε μια λίμνη, σε μέρη που οι υπόλοιποι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν κανονικά, είναι τόσο έντονη και βασανιστική η επιθυμία που δημιουργείται για ζωή, είναι όλα επεξεργασμένα μέχρι κεραίας ώστε να σπάσεις να γίνεις άγραφο χαρτί που ότι γράψουν αυτοί να γίνει δικό σου, η δική σου προσωπικότητα πηγαίνει περίπατο, είναι η λογική του να προσαρμοστείς στο main stream.

Η ευθύνη σε  αυτούς που εφύγαν.
Ένα γραπτό μου καταλήγει : «Κάθε πρωί έπαιρναν κάποιον από εμάς και τον πήγαιναν για εκτέλεση κι άκουγα τα βήματα των μελλοθανάτων πως απομακρυνόντουσαν από τον θάλαμο, εγώ επέζησα κι όμως τα βήματα των εκτελεσμένων είναι τα μόνα που θυμούνται πως υπάρχω».

Η ευθύνη απέναντι στον εαυτό.
Κάποιος ποιητής έχει πει: «δεν υπάρχει δρόμος τον δρόμο τον φτιάχνουμε περπατώντας», οπότε εγώ έχω ευθύνη  απέναντι στον εαυτό μου, να ζήσω και να πεθάνω  ελεύθερος η ζωή είναι δική μου και την διεκδικώ.
Η αισιοδοξία και η νίκη πάνω στο θάνατο.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 2500 καταγεγραμμένοι κοινωνικοί χώροι, και δεν τους ξέρουμε και όλους, κολεκτίβες διάφορες ,σε κάθε συλλογικότητα συμμετέχουν 10 -15 άτομα, δύο από αυτούς να βρεθούν αποφασισμένοι έχουμε πέντε χιλιάδες αντιφασίστες, πέντε χιλιάδες αντιφασίστες δεν είχαμε εμείς στην χούντα. Εμείς τότε είμαστε δεκαπέντε –είκοσι στην Αθήνα κι άλλοι τόσοι στη Θεσσαλονίκη  κι άλλοι δύο στα Χανιά, που λέει ο λόγος. Αυτοί οι αντιφασίστες έχουν μια συνείδηση, μια αποφασιστικότητα, αυτά τα παιδιά που έχουν διαμορφώσει την ζωή τους ακομμάτιστα, είναι μεγάλη δύναμη, πέντε χιλιάδες μάχιμους δεν έχει η χρυσή αυγή, είμαστε παραπάνω. Οπότε αν γίνει κάτι, που έχω σοβαρά υπόψη μου ότι ο κίνδυνος του φασισμού είναι πολύ σοβαρός στην Ελλάδα, αυτός ο κόσμος έχει πιο μεγάλη δυναμική από τους φασίστες. Για αυτό είμαι αισιόδοξος, αυτός ο κόσμος μπορεί να ξεσηκώσει δέκα –δεκαπέντε χιλιάδες να κατέβουν στους δρόμους, έτσι προχωράει η ιστορία, αυτό που μετράει είναι η δύναμη. Δύναμη είναι αυτό που λέμε καύλα και είναι αρχαιοελληνική λέξη που σημαίνει φουσκοδεντριά, αν ο Φρόυντ ήξερε ελληνικά  έτσι θα έλεγε την λίμπιντο. Είναι η δύναμη της ζωής, αυτή είναι η καύλα και είναι απελευθερωτική στο σημείο που εγώ καυλώνω – επιθυμώ μια γυναίκα για να δημιουργήσω ζωή, το ίδιο και η επανάσταση, αυτά πάνε μαζί, είναι στην ουσία η επανάσταση της ζωής εναντίον του θανάτου, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι φασίστες στην Ισπανία έλεγαν “viva la muerte”.
Η συμμετοχή και η στράτευση.
Όλοι εμείς που παλεύουμε για μια δίκαιη κοινωνία αισθάνομαι ότι συμμετέχουμε, είμαστε μέρος της οικογένειας των μεγάλων διανοητών, παππούς μας είναι ο Όμηρος, θείος ο Αισχύλος, ξάδελφος ο Σαίξπηρ, με τον Μολιέρο παίξαμε στα ίδια θέατρα, είμαστε στρατευμένοι σε ότι καλύτερο έχει δημιουργήσει η ανθρωπότητα.

Αναρχικός χώρος. Γιατί βρίσκεται στο στόχαστρο του κράτους; Γιατί είναι επικίνδυνος.
Κατά την άποψή μου η αριστερά μετά το 74 μετατίθεται στον αναρχικό χώρο, ας το πούμε έτσι γενικόλογα γιατί είναι δύσκολο να αποσαφηνίσεις ποιος είναι ο αναρχικός χώρος ακριβώς . Διαμορφώνεται ένα κίνημα χωρίς κεντρικό συντονισμό, αλλά υπαρκτό, αυτός ο χώρος δεν βρίσκεται σε διαπραγμάτευση με την κεντρική εξουσία κι έτσι εν δυνάμει είναι εχθρός. Ο αναρχικός χώρος δεν έχει αναπτύξει καμία σχέση συνδιαλλαγής με την εξουσία, σε αντίθεση με τους άλλους πολιτικούς  χώρους εντός του κοινοβουλευτισμού και εκτός, δεν εξαρτάται με οιοδήποτε τρόπο από αυτή την «κοινοβουλευτική δημοκρατία» μπαίνει λοιπόν στο στόχαστρο γιατί δεν μπορεί να ελεγχθεί.  Το κράτος είναι ενιαίο μέσα στα χρόνια, έχει εμπειρία καταστολής, έχει μια αδιατάρακτη συνέχεια σε αντίθεση με εμάς που ότι μαθαίνουμε είναι από την ιστορία, είναι ένας φοβερός εχθρός που ξέρει ότι η δύναμη που δεν μπορεί να καταβάλει είναι οι γενικές συνελεύσεις που  ανατρέπουν την εξουσία και δημιουργούν τον «δήμο», την συλλογικότητα και που δεν μπορεί να την χαφιεδίσει . Τι να χαφιεδίσει όταν συμμετέχουν όλοι, πενήντα-εξήντα, εκατό ποιόν να χαφιεδίσει; ποιος είναι ο αρχηγός; κανείς. Αν πάλι  για παράδειγμα σε μια αναρχική ομάδα στείλουν έναν μικρό μπατσάκο να χαφιεδίσει, θα πει αυτοί είναι μια παρέα που συζητούν και φιλοσοφούν, δεν κάνουν κανένα κακό. Αν στείλουν ένα ανώτερο μπάτσο που έχει εκπαιδευτεί στο Χάρβαρντ ή στη NED(National  Endowment for Democracy) αυτός θα έλεγε στην αναφορά του ότι αυτοί είναι πολύ επικίνδυνοι γιατί έχουν πολιτική σκέψη και μπορούν να αντιμετωπίσουν κοινωνικά προβλήματα με ένα τρόπο πολύ πειστικό.
Για αυτό πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι μας χρειάζεται μια άλλη μορφή οργάνωσης η οποία θα καταργήσει την εξουσία και στη θέση της θα υπάρχουν οι συλλογικότητες, κάτι που έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, στο σημείο που αυτές διαμορφώνουν συλλογική σκέψη και πρωτοβουλία. Γιατί  δεν αλώνονται, δεν γίνεται.

Η τοπική αυτοδιοίκηση με τη μορφή που έχει σήμερα, αποτελεί συνέχεια του διοικητικού μηχανισμού του κράτους σε τοπικό επίπεδο, και όχι τοπική αυτοδιοίκηση με τη κυριολεκτική έννοια του όρου. Γι αυτό και τα εισαγωγικά στον υπέρτιτλο.

Αυτό αποδεικνύεται από τις θεσμικές αρμοδιότητες που έχει σαν κέντρο λήψης αποφάσεων, σαν κέντρο εξουσίας. Είναι πλήρως ενταγμένο στο κρατικό μηχανισμό, εξαρτάται από αυτόν οικονομικά και οι αρμοδιότητες είναι υποβοηθητικές κι επικουρικές του κρατικού μηχανισμού.
Οι εκλογές, δημιουργούν μιά επίφαση σχετικής αυτονομίας μεν, στη πραγματικότητα όμως, μάλλον λειτουργούν αναπαραγωγικά των αντίστοιχων γενικών εκλογών, δηλαδή σε καμμία περίπτωση δεν αμφισβητούν τις υφιστάμενες δομές, δεν αρνούνται το συγκενρωτικό διοικητικό πλαίσιο, δεν αρνούνται το οικονομικό σύστημα, και ακόμη περισσότερο, στην ελληνική εκδοχή, αναπαράγουν τις πελατειακές σχέσεις σε τοπικό επίπεδο.
Πρόκειται γιά μια μικρογραφία των γενικών εκλογών, μόνο που ο έλεγχος της κεντρικής εξουσίας, της κεντρικής διακυβέρνησης, κατεβαίνει σε τοπικό επίπεδο, δημιουργώντας, ακόμη περισσότερο πιό ασφυκτικές σχέσεις γιά τους εξουσιαζόμενους, από τους οποίους υποκλέπτει τη συναίνεση στη διοίκησή τους. Παράλληλα, αναπαράγονται και οι πελατειακές σχέσεις, με ρουσφέτια κι επάνδρωση των θέσεων εργασίας με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, δίνοντας στους δημάρχους να συστήνουν παραταξιακούς στρατούς, και μηχανισμούς. Ο τοπικός παραγοντισμός μεγαλουργεί.
Πρόκειται στη πραγματικότητα για τοπική υποδιοίκηση και όχι αυτοδιοίκηση.

Ο δήθεν ανταγωνισμός
Οι τοπικοί φορείς συνήθως δίνουν την εντύπωση της ανταγωνιστικότητας απέναντι στη κεντρική εξουσία. δείχνουν να προσπαθούν να εκμαιεύσουν από τη κεντρική εξουσία κυρίως πόρους αλλά ενίοτε και εξουσίες.
Όσον αφορά στο δεύτερο, το θεσμικό πλαίσιο γίνεται όλο και συγκεντρωτικότερο. Θυμηθείτε τις παλιές κοινότητες, που από το 1997 έγιναν «καποδίστριες» με συνένωση δήμων και κοινοτήτων, και από 5.318 Κοινότητες και 457 Δήμους που υπήρχαν, δημιουργήθηκαν, 914 Δήμοι και 120 Κοινότητες. Μετά ακολούθησε ο καλλικράτης 1 και ο καλλικράτης 2, με τα γνωστά αποτελέσματα μετατροπής σε δήμους ολόκληρων επαρχιών, αλλά στην ουσία και από πλευράς διοικητικών και υποδομών προνοίας και υγείας, σχεδόν ολόκληρων νομών. Έτσι, η οποιαδήποτε διαμαρτυρία γιά τις επιλογές της κεντρικής διακυβέρνησης, φαντάζει μάλλον υποκριτική, στο βαθμό που η επάνδρωση θέσεων ευθύνης στα αυτοδιοικητικά αιρετά όργανα, εμπεριέχει την επίγνωση για τις προδιαγραφές της εξάρτησης του δήμου ή της περιφέρειας απέναντι στη κεντρική εξουσία. Ο κάθε υποψήφιος ξέρει τους κανόνες του παιχνιδιού.
Όσον αφορά στη διεκδίκηση των πόρων, το «αυτοδιοικητικό» μέλλον αναμένεται πιό ζοφερό, αφού λεφτά δεν υπάρχουν, και η εξ ολοκλήρου εξαρτημένη τοπική αυτοδιοίκηση, χάνει για λόγους οικονομικούς ακόμη και την όποια αυτοτέλεια είχε τουλάχιστον στο εσωτερικό διοικητικό πεδίο, με νέους νόμους που ετοιμάζονται.
Οι «αριστεροί δήμαρχοι», υποστηριζόμενοι από τους κομματικούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, φυσικά δεν αμφισβητούν τη τοπική εξουσιαστική υποδιαίρεση, και διεκδικούν περισσότερη αυτονόμηση και φυσικά περισσότερους πόρους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Πιθανότατα, στη σημερινή ζοφερή για τα οικονομικά του κράτους πραγματικότητα, τα οικονομικά αιτήματα προς τη κεντρική διοίκηση, γιά κοινωνικές παροχές, αποτελούν μόνο ένα από τα πολλά πεδία διαμάχης -και μάλιστα προνομακό, ανάδειξης πολιτικών αντιθέσεων και τριβών μεταξύ δεξιών φιλελευθεριστών και αριστερών κρατιστών. Η στάση αυτή των αριστερών δημάρχων, εξηγείται, «…όχι βέβαια γιατί έχουν στο νου της κάποιο μη συγκεντρωτικό σύστημα διοίκησης, αλλά γιατί σε τοπικό επίπεδο δημιουργούν και αναπτύσσουν την κομματική τους αναπαραγωγή…»[1]. Πουθενά λοιπόν ούτε από τα δεξιά, αλλά ούτε και από τα αριστερά  -όπως θα περίμενε κανείς, δεν αμφισβητείται η θεσμική υπόσταση της τοπικής αυτοδιοίκησης όπως είναι σήμερα. Αντίθετα είναι η περιφερειακή αρένα όπου αναπαράγονται τα όσα συμβαίνουν στη κεντρική σκηνή.

Ελευθεριακός κοινοτισμός  
Σε αντίθεση με αυτό το οζώδες, σάπιο σύστημα υποδιοίκησης, εμείς προτείνουμε τον ελευθεριακό κοινοτισμό, σαν μοναδική λύση που αναβαθμίζει τον υποταγμένο ψηφοφόρο σε πραγματικά ενεργό πολίτη. Η πρότασή μας:
[2] «…Αγωνιζόμαστε για την ισότητα στις αποφάσεις προτείνοντας τη συνέλευση της γειτονιάς, του χωριού και κάθε άλλου κοινωνικού κύτταρου που μπορεί ισότιμα να παίρνει αποφάσεις για λογαριασμό του. Κανένας διαμεσολαβητικός μηχανισμός δεν μπορεί να υποκαταστήσει την εξισωτική σχέση μεταξύ των ανθρώπων.
Η συνέλευση είναι το μοναδικό όργανο για τη λήψη των αποφάσεων στην κοινότητα… Μόνο τότε ο Δήμος αποκτά την πραγματική του σημασία. Οι περιφερειακές συνελεύσεις που εκπροσωπούνται από άμεσα ανακλητά πρόσωπα, είναι η βάση για την κλιμάκωσή τους σε ομοσπονδίες και συνομοσπονδίες κοινοτήτων που ξεπερνώντας τα διοικητικά όρια του κράτους θα μπορούν να δίνουν λύση για τα προβλήματα και θα διευρύνουν τους ορίζοντες ελευθερίας. Η ελευθεριακή κοινότητα είναι ταυτόχρονα το πείραμα, το βίωμα και το βήμα για το διαρκές ξεπέρασμα του εξουσιαστικού μοντέλου ως τρόπου λήψης αποφάσεων και ζωής.
Τι είναι επομένως ο συνομοσπονδισμός (η κοινότητα των κοινοτήτων);
Πάνω από όλα είναι ένα δίκτυο εκτελεστικών συμβουλίων, τα μέλη και οι εκπρόσωποι των οποίων, ορίζονται από αμεσοδημοκρατικές λαϊκές συνελεύσεις στα διάφορα χωριά και στις πόλεις, ακόμη και στις γειτονιές των πόλεων (τομείς). Αυτοί οι εκπρόσωποι είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητοί και υπεύθυνοι ενώπιον των Γενικών Συνελεύσεων που τους επιλέγουν για το συντονισμό και την εφαρμογή της πολιτικής, που διαμορφώνεται από τις ίδιες (τις γενικές συνελεύσεις). Η λειτουργία τους, επομένως, είναι καθαρά εκτελεστική και πρακτική.
Η ιδέα της συνομοσπονδίας περιέχει μια σαφή διάκριση μεταξύ της διαμόρφωσης της πολιτικής, του συντονισμού και της εκτέλεσης πολιτικής που έχει υιοθετηθεί. Η διαμόρφωση πολιτικής είναι αποκλειστικό δικαίωμα των λαϊκών κοινοτικών γενικών συνελεύσεων που βασίζονται στην πρακτική της άμεσης δημοκρατίας, ενώ ο συντονισμός και η διαχείριση είναι υπευθυνότητα των συνομοσπονδιακών συμβουλίων που είναι όργανα αποκλειστικά για τη διασύνδεση των χωριών, πόλεων, γειτονιών σε συνομοσπονδιακά δίκτυα. Η οργάνωση, επομένως ρέει από τη βάση προς την κορυφή και όχι από την κορυφή προς τη βάση.
Το αποφασιστικό στοιχείο που δίνει υπόσταση στο συνομοσπονδισμό είναι η αλληλεξάρτηση των κοινοτήτων με στόχο την αλληλοβοήθεια και την ανταλλαγή και βασίζεται στη συμμετοχή σε σχέση με την κατανομή των πόρων, την παραγωγή και τη διαμόρφωση πολιτικής. Εάν μια κοινότητα δεν είναι υποχρεωμένη να βασίζεται σε κάποια άλλη ή άλλες γενικότερα, για την ικανοποίηση σημαντικών υλικών αναγκών και την πραγματοποίηση κοινών πολιτικών στόχων με τρόπο που να αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου όλου, τότε η απομόνωση και ο ακραίος τοπικισμός είναι η πιθανότερη κατάληξη.
Με δυο λόγια η κοινότητα μπορεί να διατηρεί την αυτονομία της και την ταυτότητά της, ενώ παράλληλα να συμμετέχει ισότιμα στο μεγαλύτερο σύνολο που συγκροτεί μια ισορροπημένη ελευθεριακή κοινωνία. Ο συνομοσπονδισμός ως αρχή κοινωνικής οργάνωσης φθάνει στο αποκορύφωμα της ανάπτυξής του, όταν η ίδια η οικονομία λειτουργεί σε συνομοσπονδιακή βάση, θέτοντας τα αγροκτήματα, τα εργοστάσια και τις άλλες αναγκαίες επιχειρήσεις της περιοχής υπό τοπικό έλεγχο – όταν δηλαδή, μια κοινότητα όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι, αρχίζει να διαχειρίζεται τους δικούς της οικονομικούς πόρους σε ένα αλληλένδετο δίκτυο με άλλες κοινότητες.

Μια συνομοσπονδιακή κοινότητα θα βασίζεται στη συμμετοχή και στην ικανοποίηση που δίνει η κατανομή των αγαθών μεταξύ των κοινοτήτων σύμφωνα με τις ανάγκες τους κι όχι σε «συνεταιριστικές» καπιταλιστικές κοινότητες που βαλτώνουν στο δούναι και λαβείν των σχέσεων ανταλλαγής. Η συνομοσπονδία είναι η σύνθεση της αποκέντρωσης, της αυτάρκειας, της αλληλεξάρτησης και κυρίως των συνθηκών εκείνων που οδηγούν στους ορθολογικούς και ενεργούς πολίτες της άμεσης δημοκρατίας αντί για τους παθητικούς ψηφοφόρους και καταναλωτές της σημερινής «δημοκρατίας» [2].

[1], [2]. Από τη μπροσούρα: «ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΣ;». Πρωτοβουλία Αναρχικών Πειραιά

Λίγες βεβαιότητες υπάρχουν μέσα στην περίοδο που διανύουμε. Mια από αυτές είναι, ότι με τίποτα δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθούμε. Είναι κι αυτό κάτι. Μέσα στην βεντάλια των συναισθημάτων που βιώνουμε, που σίγουρα είναι πολύ μεγάλη, δεν υπάρχει η πλήξη.

Προ κρίσης η πλήξη του ανικανοποίητου και η αποχαύνωση του καταναλωτισμού, κάλυπταν σαν παχύ στρώμα σκόνης την ψυχή μας . Tώρα πια με την κρίση, καλούμαστε να ζήσουμε μέσα στη θλίψη της ηττοπάθειας.

Από την ψευδαίσθηση του «είμαι αυτό που έχω» στην ψευδαίσθηση του «δεν είμαι τίποτα, επειδή δεν έχω». Η ζωή συνέχεια είναι αλλού και σίγουρα όχι εκεί που είμαστε εμείς. Η προσοχή μας αποσπάται συνέχεια -μπορεί και καθ’όλη την διάρκεια της ζωής μας- από το ουσιώδες ερώτημα: τι μας χρειάζεται για να είμαστε ευτυχείς; Που θα μπορούσε ίσως να αρχίσει να απαντιέται αν απαντιόταν μια άλλη ερώτηση : τι δεν μας χρειάζεται, για να είμαστε ευτυχείς; Τι θα γινόταν άραγε αν αρχίζαμε και πετάγαμε αυτά που δεν μας χρειάζονται;

Αν ξεσκαρτάραμε όλα αυτά τα άχρηστα που έχουμε μαζέψει και μας έχουν στριμώξει στο δωμάτιο της ψυχής μας. Αν πετάγαμε τις ψεύτικες ανάγκες , τις ψεύτικες κοινωνικές συμβάσεις, την ανάθεση της ζωής μας στους «ειδικούς» και την υπακοή στις εντολές τους, τα στερεότυπα, την ιδιώτευση, τον φόβο για το διαφορετικό. Θα ήταν σίγουρα μια καλή αρχή για να πάψουμε να είμαστε δυστυχείς μίζεροι και καταθλιμμένοι. Μπορεί με αυτόν τον τρόπο να μην καταφέρουμε να πληρώσουμε τα χρέη και τους λογαριασμούς αλλά θα είμαστε εντάξει στους λογαριασμούς με τον εαυτό μας.

Τι θα γινόταν αν τραβούσαμε το καλώδιο της τηλεόρασης από την πρίζα και δεν ξανάμπαιναν κάθε βράδυ στο σπίτι μας αυτοί που μας μισούν, που μας κουνάν το δάκτυλο λέγοντας πόσο   ανεπαρκείς είμαστε, που κάνουν το άσπρο μαύρο υποτιμώντας την νοημοσύνη μας; Τι θα γινόταν αν όλοι αυτοί που μας ζητάνε να «ασκήσουμε το δικαίωμα της ψήφου», για να τους δώσουμε για άλλη μια φορά την συγκατάθεσή μας να κάνουν ότι θέλουν με τις ζωές μας, έπαιρναν την απάντηση ότι δεν τους χρειαζόμαστε, μπορούμε να οργανώσουμε τις ζωές μας μόνοι μας και ξεκινάγαμε να το κάνουμε; Τι θα γινόταν αν δεν βάζαμε υποψηφιότητα για δημοτικοί σύμβουλοι, όπως είναι της μόδας τώρα, αλλά γνωρίζαμε από κοντά όλους τους γείτονες, που βλέπουμε κάθε μέρα πίσω από την κουρτίνα του παράθυρού μας και οργανώναμε μια συνέλευση γειτονιάς για να λύσουμε μόνοι μας τα προβλήματά μας; Τι θα γινόταν αν κάθε φορά που ανάγγελλαν αυτά τα άδικα και σκληρά μέτρα που καταστρέφουν τις ζωές μας, τους αντιμετωπίζαμε με μαζική ανυπακοή και αλληλεγγύη αδιαπραγμάτευτη μεταξύ μας;

Μπορεί να μην κατακτούσαμε την «απόλυτη ευτυχία» –που μπορεί άλλωστε να είναι και ένα χαζοχαρούμενο εγκεφαλικό κατασκεύασμα- αλλά θα είμαστε περήφανοι για το ότι ζήσαμε και περπατήσαμε σε έναν κόσμο, παρέα με τα αδέλφια μας, που εξερευνήσαμε και αναζητήσαμε την γνώση την αγάπη και την κατανόηση και επικοινωνήσαμε με την χαρά του μοιράσματος. Δεν είναι και λίγο…. Και αυτό είναι μια ακόμη βεβαιότητα.