Συστάσεις για τον Περικλή Κοροβέση δεν χρειάζονται, ούτε εισαγωγικά σημειώματα, τον συναντήσαμε ένα βράδυ με αφορμή την επανέκδοση του βιβλίου του «Ανθρωποφύλακες» και από την κουβέντα που κάναμε μεταφέρουμε και μοιραζόμαστε μερικά από αυτά που μας είπε.
Βασανιστήρια και κοινωνικός έλεγχος.
Είχα διαπιστώσει ότι τα βασανιστήρια που γίνονταν στην Λατινική Αμερική, Κεντρική Αφρική, Ασία ή και εδώ κατά την διάρκεια της χούντας είχαν πολλές ομοιότητες και σκέφτηκα ότι πρέπει να υπάρχει ενιαίο σχέδιο. Τότε ανακάλυψα, όταν ήμουν στο Παρίσι τέλη δεκαετίας 60 το εγχειρίδιο της CIA, το λεγόμενο Kubark (όταν το ανακάλυψα ήταν λογοκριμένο το μισό γιατί είχαν αφαιρεθεί τα σωματικά βασανιστήρια) που είχε συνταχθεί στις αρχές της δεκαετίας του 50 και που περιέγραφε τα ψυχολογικά βασανιστήρια που γινόντουσαν στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου στο πανεπιστήμιο Μακ Τζιλ στο Τορόντο του Καναδά. Εκεί ένα πλήθος επιστημόνων, ψυχολόγων και κοινωνιολόγων, μετρούσε και μελετούσε πόσο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος στα βασανιστήρια , το ζητούμενο ήταν να σε κάνουν άγραφο χαρτί που στην συνέχεια θα έγραφαν αυτό που θέλουν αυτοί, με μία αντιστοιχία κοινωνική, κάνουν το ίδιο, στέλνουν τόσα πολλά πράγματα, ανεργία, φτώχεια, κατάργηση κοινωνικών δομών υγείας, διάλυση παιδείας, άστεγοι άνθρωποι, ώστε να μην προλαβαίνει ο άνθρωπος να σκεφτεί . Αυτό το εγχειρίδιο αναφέρει και η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ» και ιδιοφυώς κάνει την σύνδεση και λέει ότι όπως καταστρέφουν τον άνθρωπο ατομικά έτσι ακριβώς τον καταστρέφουν και κοινωνικά. 
Σε αυτό το εγχειρίδιο φαίνεται η «επιστημονική φινέτσα», παίρνουν για παράδειγμα κάποιον του αφαιρούν τα ρούχα και τα παπούτσια και του δίνουν άλλα, πέντε νούμερα μεγαλύτερα, χωρίς ζώνη, τον αφήνουν στην απομόνωση και στη απλυσιά για αρκετό καιρό, μετά τον πάνε σε έναν κομψευόμενο ανακριτή που είναι ντυμένος στην τρίχα, ενώ ο άλλος κρατάει το παντελόνι του να μην πέσει. Ο «καλός» ανακριτής του λέει «Άνθρωποι είμαστε και εμείς πάμε μια βόλτα να ξεσκάσεις» και τον πάει στην εξοχή, στο δάσος σε μια λίμνη, σε μέρη που οι υπόλοιποι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν κανονικά, είναι τόσο έντονη και βασανιστική η επιθυμία που δημιουργείται για ζωή, είναι όλα επεξεργασμένα μέχρι κεραίας ώστε να σπάσεις να γίνεις άγραφο χαρτί που ότι γράψουν αυτοί να γίνει δικό σου, η δική σου προσωπικότητα πηγαίνει περίπατο, είναι η λογική του να προσαρμοστείς στο main stream.
Η ευθύνη σε αυτούς που εφύγαν.
Ένα γραπτό μου καταλήγει : «Κάθε πρωί έπαιρναν κάποιον από εμάς και τον πήγαιναν για εκτέλεση κι άκουγα τα βήματα των μελλοθανάτων πως απομακρυνόντουσαν από τον θάλαμο, εγώ επέζησα κι όμως τα βήματα των εκτελεσμένων είναι τα μόνα που θυμούνται πως υπάρχω».
Η ευθύνη απέναντι στον εαυτό.
Κάποιος ποιητής έχει πει: «δεν υπάρχει δρόμος τον δρόμο τον φτιάχνουμε περπατώντας», οπότε εγώ έχω ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου, να ζήσω και να πεθάνω ελεύθερος η ζωή είναι δική μου και την διεκδικώ.
Η αισιοδοξία και η νίκη πάνω στο θάνατο.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 2500 καταγεγραμμένοι κοινωνικοί χώροι, και δεν τους ξέρουμε και όλους, κολεκτίβες διάφορες ,σε κάθε συλλογικότητα συμμετέχουν 10 -15 άτομα, δύο από αυτούς να βρεθούν αποφασισμένοι έχουμε πέντε χιλιάδες αντιφασίστες, πέντε χιλιάδες αντιφασίστες δεν είχαμε εμείς στην χούντα. Εμείς τότε είμαστε δεκαπέντε –είκοσι στην Αθήνα κι άλλοι τόσοι στη Θεσσαλονίκη κι άλλοι δύο στα Χανιά, που λέει ο λόγος. Αυτοί οι αντιφασίστες έχουν μια συνείδηση, μια αποφασιστικότητα, αυτά τα παιδιά που έχουν διαμορφώσει την ζωή τους ακομμάτιστα, είναι μεγάλη δύναμη, πέντε χιλιάδες μάχιμους δεν έχει η χρυσή αυγή, είμαστε παραπάνω. Οπότε αν γίνει κάτι, που έχω σοβαρά υπόψη μου ότι ο κίνδυνος του φασισμού είναι πολύ σοβαρός στην Ελλάδα, αυτός ο κόσμος έχει πιο μεγάλη δυναμική από τους φασίστες. Για αυτό είμαι αισιόδοξος, αυτός ο κόσμος μπορεί να ξεσηκώσει δέκα –δεκαπέντε χιλιάδες να κατέβουν στους δρόμους, έτσι προχωράει η ιστορία, αυτό που μετράει είναι η δύναμη. 
Δύναμη είναι αυτό που λέμε καύλα και είναι αρχαιοελληνική λέξη που σημαίνει φουσκοδεντριά, αν ο Φρόυντ ήξερε ελληνικά έτσι θα έλεγε την λίμπιντο. Είναι η δύναμη της ζωής, αυτή είναι η καύλα και είναι απελευθερωτική στο σημείο που εγώ καυλώνω – επιθυμώ μια γυναίκα για να δημιουργήσω ζωή, το ίδιο και η επανάσταση, αυτά πάνε μαζί, είναι στην ουσία η επανάσταση της ζωής εναντίον του θανάτου, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι φασίστες στην Ισπανία έλεγαν “viva la muerte”.
Η συμμετοχή και η στράτευση.
Όλοι εμείς που παλεύουμε για μια δίκαιη κοινωνία αισθάνομαι ότι συμμετέχουμε, είμαστε μέρος της οικογένειας των μεγάλων διανοητών, παππούς μας είναι ο Όμηρος, θείος ο Αισχύλος, ξάδελφος ο Σαίξπηρ, με τον Μολιέρο παίξαμε στα ίδια θέατρα, είμαστε στρατευμένοι σε ότι καλύτερο έχει δημιουργήσει η ανθρωπότητα. 
Αναρχικός χώρος. Γιατί βρίσκεται στο στόχαστρο του κράτους; Γιατί είναι επικίνδυνος.
Κατά την άποψή μου η αριστερά μετά το 74 μετατίθεται στον αναρχικό χώρο, ας το πούμε έτσι γενικόλογα γιατί είναι δύσκολο να αποσαφηνίσεις ποιος είναι ο αναρχικός χώρος ακριβώς . Διαμορφώνεται ένα κίνημα χωρίς κεντρικό συντονισμό, αλλά υπαρκτό, αυτός ο χώρος δεν βρίσκεται σε διαπραγμάτευση με την κεντρική εξουσία κι έτσι εν δυνάμει είναι εχθρός. Ο αναρχικός χώρος δεν έχει αναπτύξει καμία σχέση συνδιαλλαγής με την εξουσία, σε αντίθεση με τους άλλους πολιτικούς χώρους εντός του κοινοβουλευτισμού και εκτός, δεν εξαρτάται με οιοδήποτε τρόπο από αυτή την «κοινοβουλευτική δημοκρατία» μπαίνει λοιπόν στο στόχαστρο γιατί δεν μπορεί να ελεγχθεί. Το κράτος είναι ενιαίο μέσα στα χρόνια, έχει εμπειρία καταστολής, έχει μια αδιατάρακτη συνέχεια σε αντίθεση με εμάς που ότι μαθαίνουμε είναι από την ιστορία, είναι ένας φοβερός εχθρός που ξέρει ότι η δύναμη που δεν μπορεί να καταβάλει είναι οι γενικές συνελεύσεις που ανατρέπουν την εξουσία και δημιουργούν τον «δήμο», την συλλογικότητα και που δεν μπορεί να την χαφιεδίσει . Τι να χαφιεδίσει όταν συμμετέχουν όλοι, πενήντα-εξήντα, εκατό ποιόν να χαφιεδίσει; ποιος είναι ο αρχηγός; κανείς. Αν πάλι για παράδειγμα σε μια αναρχική ομάδα στείλουν έναν μικρό μπατσάκο να χαφιεδίσει, θα πει αυτοί είναι μια παρέα που συζητούν και φιλοσοφούν, δεν κάνουν κανένα κακό. Αν στείλουν ένα ανώτερο μπάτσο που έχει εκπαιδευτεί στο Χάρβαρντ ή στη NED(National Endowment for Democracy) αυτός θα έλεγε στην αναφορά του ότι αυτοί είναι πολύ επικίνδυνοι γιατί έχουν πολιτική σκέψη και μπορούν να αντιμετωπίσουν κοινωνικά προβλήματα με ένα τρόπο πολύ πειστικό.
Για αυτό πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι μας χρειάζεται μια άλλη μορφή οργάνωσης η οποία θα καταργήσει την εξουσία και στη θέση της θα υπάρχουν οι συλλογικότητες, κάτι που έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, στο σημείο που αυτές διαμορφώνουν συλλογική σκέψη και πρωτοβουλία. Γιατί δεν αλώνονται, δεν γίνεται.