Τι είναι αυτό που έχει κάνει τον isis τόσο αποτελεσματικό; Και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα;
Μια από τις πολλές αντάρτικες ομάδες, που γεννήθηκαν στο κόσμο -τεχνητά ή μη, αναπτύχθηκαν στο σύγχρονο ιστορικό διάστημα της pax Americana, και που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είχαν βέβαιο τέλος.
Πως μια από τις χιλιάδες αυτές αντάρτικες ομάδες, μετατρέπεται σε στρατό , και μάλιστα στρατό που επελαύνει νικηφόρα στις ερήμους τις Συρίας, του Ιράκ φτάνοντας μέχρι τα σύνορα του Ιράν;
Πως αυτός ο στρατός δημιουργεί κράτος, κι επιβάλλει τη μόνιμη παρουσία του, σε μια περιοχή τόσο κρίσιμη για τα Αμερικάνικα συμφέροντα;
Πως μια στρατιωτική δύναμη, που απειλεί ευθέως τη Δύση, εξουσιάζει εδάφη έμμεσα ή άμεσα ελεγχόμενα από μεγάλες δυνάμεις, και καταργεί κάθε έννοια διεθνούς και στρατιωτικού δικαίου, εκτελώντας δεκάχρονα παιδιά, αποκεφαλίζοντας αιχμαλώτους, κονιορτοποιώντας αρχαίες πόλεις, επιτίθεται με πολύνεκρες επιθέσεις αυτοκτονίας στις δυτικές μητροπόλεις, στη Τουρκία, την Αφρική και το Λίβανο;
Πως γίνεται ανεκτή, μια τέτοια δραστηριότητα, την ώρα που σε άλλες περιπτώσεις όπως αυτή των Ταλιμπάν, ή ακόμη και περιπτώσεις κρατών, όπως αυτή του Ιράκ υπήρξε άμεση αντίδραση και μάλιστα «λύση» που κράτησε μόνο λίγες ημέρες:
Και τέλος, που είναι η αποτελεσματική εκείνη στρατιωτική επέμβαση, με βάση το δόγμα της ασφάλειας, και του “σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, που θα εξουδετερώσει αυτή τη στρατιωτική απειλή σε ελάχιστο χρόνο, πιθανότατα σε υποπολλαπλάσιο αυτού που εξουδετέρωσε τον Σαντάμ, το Καντάφι, ή ακόμα και το Μιλόσεβιτς, που ήταν και οργανωμένα κράτη?
Είναι κατανοητό πως μια τέτοια οργάνωση, που έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί στρατιωτικά και μάλιστα νικηφόρα ενάντια σε τακτικούς στρατούς, όπως αυτούς του Ιράκ και της Συρίας, να δημιουργεί πλήγματα στο Παρίσι, αλλά και στη Τουρκία στη Βηρυτό και αλλού, να έχει θεσπίσει κράτος που εκτείνεται από τα βάθη της Συρίας μέχρι το Ιράν και να εκδίδει νόμισμα, δεν είναι απλά μια καλά οργανωμένη επαναστατική ομάδα που της επιτράπηκε να υπάρξει, μέχρι το βέβαιο προαναγγελθέντα από τα κυρίαρχα στρατιωτικά συστήματα θάνατό της. Άλλωστε έχουμε πάρει καλά το μάθημά μας, για το πως διαχειρίζονται τέτοιες περιπτώσεις οι μεγάλες δυνάμεις, πως τις εξαφανίζουν και μάλιστα εν τη γενέσει τους.
Δε θα αναπτυχθώ στο πως δημιουργήθηκε και γιατί δυνάμωσε, πολλοί έχουν μιλήσει άλλωστε για τη χρηματοδότησή τους από το Κατάρ, καθώς και το ρόλο των ΗΠΑ στη γένεση εξοπλισμό και αποτελεσματικότητά τους. Αυτά άλλωστε αποκαλύπτονται διαρκώς.
Ακόμη, η συντήρηση μιας τέτοιας οργάνωσης απαιτεί κεφάλαια, που παράδοξα για μια αληθινή τρομοκρατική οργάνωση, της επιτρέπεται να τα αντλεί. Τα πετρέλαια της περιοχής είναι καλά ποιοτικά και πάρα πολύ φθηνά. Δεν είναι παράδοξο ότι δεν έχει επιβληθεί εμπάργκο, καθώς και ότι έχουν βρε
θεί οι δίοδοι αλλά και οι διακρατικές συμφωνίες που από τη διάθεσή του, να νομιμοποιούνται έσοδα για τον isis , τουλάχιστον 10 εκ. Δολάρια την ημέρα, για να χρηματοδοτούν τον αγώνα τους;
Για μένα, υπάρχει κάτι παραπάνω και πέρα από τη στενά γεωπολιτική ανάλυση.
Για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε γιατί το φαινόμενο αυτό συνεχίζει τη τακτική του και μάλιστα σχετικά επιτυχημένα, γιατί κανένας δεν επεμβαίνει, με την οπλική δύναμη που διαθέτει να τους εξαφανίσει, θα πρέπει να το εντάξουμε σ΄ένα ευρύτερο πλαίσιο.
Στο πλάισιο της παγκοσμιοποίησης και νεοφιλελεύθερης ολοκλήρωσης, στήνεται ένα παγκόσμιο σκηνικό εταιρικού νεοφεουδαλισμού. Τα κράτη – έθνη, εξακολουθούν να χάνουν τη δύναμή τους, και οι διακρατικές αντιπαραθέσεις αρχίζουν ν’ αποτελούν παρελθόν. Η νέα παγκοσμιοποιημένη τάξη πραγμάτων, απαιτεί έναν εγγυητή της σταθερότητας της παγκόσμιας εκμετάλλευσης, που σημαίνει μια διεθνή κατασταλτική δύναμη, που θα επεμβαίνει για λόγους ασφαλείας, και να κρατά την ανθρωπότητα υποταγμένη στα νεοφεουδαλικά, διεθνικά εταιρικά συστήματα και σχήματα προστασίας και ανθρωπο-κτησίας. 
Ένας νέος παγκόσμιος τρομοκράτης χρειάζεται να εφευρεθεί προκειμένου να εμπνέει τρόμο στις μάζες με τη στυγερότητά του, και να δικαιώνει την όποια επέμβαση. Η καταπιεστικότητα των εκμεταλλευτικών κι εμπορευματικών σχέσεων στη καθημερινότητα των ανθρώπων, η σκληρότητα των κατασταλτικών μηχανισμών που τις υποστηρίζουν, παρενδύονται σε αγκαλιά «ασφαλείας», απέναντι σε μια απειλή που παράγει την εικόνα της εκτέλεσης 200 παιδιών. Τίποτα δε φαντάζει πιο σκληρό. Ακόμα και μια αμερικάνικη βόμβα που μπορεί να ισοπεδώσει μια ολόκληρη πόλη, εξολοθρεύοντας χιλιάδες άμαχους, μοιάζει στη συνείδηση του τηλεθεατή, με χάδι, μπροστά στη βαρβαρότητα των άλλων.
Ο παγκόσμιος τρομοκράτης, είναι εκείνος που θα εκτελεί χρέη μπαμπούλα, έτσι ώστε η υποταγή να ταυτίζεται με την ασφάλεια. Παραπέμπει στα χρόνια του μεσαίωνα, και προσομοιάζει με την ασφάλεια που ένιωθαν οι «υποτακτικοί», σπεύδοντας πανικόβλητοι να προλάβουν να μπουν στο κάστρο του φεουδάρχη αφέντη, ώστε να προφυλαχθούν από τα στίφη των επερχόμενων βάρβαρων επιδρομέων πίσω από τα τείχη. Συμφέρει ο μπαμπούλας αυτός. Βοηθάει σε πολλά πράγματα. Ενισχύει το δόγμα ασφάλειας. Αναζωογονεί την αγορά όπλων. Τρομοκρατεί τις μάζες, και τις κάνει να προσδοκούν σωτηρία από τους στυγνούς εκμεταλλευτές τους, και τους επικυρίαρχους.
Τα κράτη φαίνονται αδύναμα στην αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, και διαλύονται σαν οντότητες, δίνοντας χώρο σε πολλές καταμερισμένες ένοπλες ομάδες, ομάδες που ενισχύονται από τους μεγάλους. Η κατάτμηση των εθνικών κρατών, και η αντίστοιχη,
διάλυση ενός καταπιεστικού θεσμικού συνεκτικού ιστού, όπως είναι το κράτος για τις κοινωνίες, βοηθάει ακόμη περισσότερο στη παγκόσμια εξουσίαση. Αυτό δε σημαίνει ότι υπερασπίζομαι το εθνικό κράτος. Απλά το παγκοσμιοποιημένο νεοφεουδαλικό εταιρικό μοντέλο κυριαρχεί, φαίνεται να ελέγχει τη μοίρα του, και να το εξαφανίζει, κατ’ αναλογίαν της εξαφάνισης των τοπικών και «διαφορετικών» εθνοτικών κοινωνικών ομάδων, μέσα στη κοσμογονία των ιμπεριαλιστικών εθνικισμών των 2 προηγούμενων αιώνων.
Η Λιβύη και η Συρία δείχνουν τη συνταγή. Οι αντάρτικες ομάδες ενισχύονται μέχρι να γκρεμίσουν τα καθεστώτα, και μόλις αποκτήσουν πλήρη ισχύ, μια πολυεθνική δύναμη – σωτήρας, αναλαμβάνει την εξόντωση του θηρίου, που δημιούργησε η ίδια. Εμφανίζεται σα σωτήρας της ανθρωπότητας, που «θ’ ανακουφίζεται» μπροστά στην απειλή, και θ’ αποδέχεται αδιαμαρτύρητα το διαρκή βιασμό της από το σωτήρα της, σαν να πρόκειται για στοργική αγκαλιά ασφαλείας απέναντι στη στυγερότητα των «τρομοκρατών». Έτσι ανανεώνεται η επικυριαρχία των βιαστών, μέχρι να νικήσουν τον «αντί
παλο». Μετά από λίγο θα δημιουργήσουν άλλον. Έτσι διαιωνίζεται η παγκόσμια κυριαρχία.
Ο isis δεν είναι παρά ο ξενιστής, που θα γονιμοποιήσει την ιστορία, ώστε να γεννηθεί το νέο παγκοσμιοποιημένο δόγμα ασφαλείας της εταιρικής παγκόσμιας νεοφουδαρχίας. Ανεξάρτητα εάν θα αφήσουνε τον isis να υπάρχει, ή όχι, αποτελεί ιδανική περίπτωση, για την ιδεολόγηση και δικαίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας πάνω στις τρομοκρατημένες μάζες. Να είστε βέβαιοι ότι στο μέλλον, συνεχώς θα εφευρίσκεται ένας τέτοιος «ξενιστής», που η σκληρότητά του θα ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Σ΄ένα γαϊτανάκι αγριότητας, θ’ αναπαράγεται η εξουσιαστικότητα των σχέσεων, η αγριότητα της απειλής και της άμυνας, η ζωή θα μετατρέπεται σε επιβίωση, και η κοινωνία θα αποσυντίθεται σε μικρές οντότητες που θα υπερασπίζονται την επιβίωσή τους.
Πάντα η παγκόσμια κυριαρχία θα εφευρίσκει το παγκόσμιο «μπαμπούλα». Αυτή είναι η προοπτική του παγκοσμιοποιημένου «νεοφιλελευθερισμού». Έτσι θα κινείται η ιστορία, αν το επιτρέψουμε, από εδώ και στο εξής.
Ή μήπως, να μην…
2/12/2015
Rising Utopia