Author: risingutopia

Όλο το σημείο που βρισκόμαστε συνοψίζεται στην Ανατροπή της περασμένης εβδομάδας για το εθνικό θέατρο. Θλίψη για τους ακόμη ανυποψίαστους, απίθανα σκηνικά γέλιου για όσους παρακολουθούν τα του δημοσίου λόγου τα τελευταία χρόνια. Ηθοποιοί ξεφτιλίζονται λάιβ λέγοντας χοντράδες ή πουλώντας μια δήθεν υπευθυνότητα. Κατά τ’ άλλα ο τάδε παίζει Πίντερ  και δεν πρέπει να μπερδεύουμε την προσωπικότητα του καλλιτέχνη με το έργο ή το ταλέντο του.

Για την ντόπια διανόηση και την πολιτική ελίτ αυτού του τόπου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ξεχωρίσει τα δικαιώματα του κρατούμενου απ’ την προηγούμενη πράξη του. Είναι δύσκολο να αποδώσει το δικαίωμα του λόγου σε κάποιον που αυτή κρίνει ανάξιο του δικαιώματος. Η έννοια της τιμωρίας λαμβάνει χαρακτηριστικά εξουδετέρωσης. Μαλάκα τρομοκράτη θα σε εξαφανίσουμε. Θα μπορούσαν να κανονίζουν κάθε Τετάρτη και Παρασκευή ξενάγηση στο Γκουαντάναμο. Είναι ασφαλώς ο τόπος αυτός, το καλύτερο σημείο να βρίσκεται κανείς αμέσως μετά το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη. Τι ‘ναι και ο Ντόναλντ Τραμπ μπροστά στην ελληνική αφρόκρεμα του δημοσίου λόγου; Ένα σκουλήκι που δεν έχει το κατάλληλο λεξιλόγιο για να κατακεραυνώσει την Πηγή Δημητρακοπούλου.

Εντωμεταξύ ζούμε και πεθαίνουμε με την αγωνία για τη συνθήκη Σένγκεν. «Λέτε εσείς βλακείες και λαϊκισμούς αλλά καταλαβαίνετε άαραγε τι σημαίνει να μας πετάξουν έξω απ’ τη Σένγκεν;». Ο σύγχρονος μεταρρυθμιστής, ο σύγχρονος μορφωμένος και προκομμένος εντερπρενέρ, που μέσω της εργασίας προσεγγίζει το καλύτερο μέλλον, μπορεί να φανταστεί με ακρίβεια και σοβαρότητα τις συνέπειες μιας τέτοιας δραματικής εξέλιξης. Η φαντασία και η γνώση τον εξυπηρετούν και τον βοηθούν να μιλήσει για το αύριο. Μπροστά στα πτώματα του Αιγαίου, το βλέμμα τους παραμένει θεότυφλο και η γλώσσα τρέχει ροδάνι: «Φυλάξτε τα σύνορα». Ή ας είμαστε ειλικρινείς: «ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΝΙΞΤΕΣ ΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ». Πόσους τέλος πάντων χωράει η μικρή Ελλάδα σε ρωτάω μαλάκα και ανεύθυνε αλληλέγγυε; Κι ο άνθρωπος που έχει τόσα και τόσα πτυχία από τα καλά πανεπιστήμια της Αμερικής ή του Λονδίνου δεν ξέρει πως η επόμενη ερώτηση είναι πόσα πτώματα χωράει η θάλασσα και ότι αυτός την έχει ήδη απαντήσει. Όσα χρειαστεί. Όσα χρειαστεί προκειμένου να τηρήσει τις διεθνείς υποχρεώσεις, τον εθνικό προϋπολογισμό, τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις, τους γενικότερους συσχετισμούς. Ακριβώς όπως σε με μια συνθήκη πολέμου, μας ζητούν να μάθουμε το μάθημά μας. Μια ζωή δεν είναι τίποτα, παρά ένα κορμί που περιμένει να θαφτεί, να πνιγεί, να καταμετρηθεί ή να φυλακιστεί. Όπως πρόκειται για την λιτότητα των άλλων, έτσι πρόκειται και για τα πτώματα των άλλων. Εμείς απλά αρθρογραφούμε για την ανάγκη φύλαξης των συνόρων.

Να ‘χαν και οι νεκροί ένα καλό χορηγό. Θα μπορούσε αυτός να πάρει ένα τηλέφωνο να τα κανονίσει κάπως τα πράγματα.

Αλλά τι είναι οι άνθρωποι για να ζητάτε να ζήσουν; Και τι είναι η ελεύθερη έκφραση για να τη ζητάτε; Κάτι τελευταίες ιδεοληψίες, κάτι παιδιάστικες υπερβολές που ποιος ξέρει από ποιο τόμο ποιανού βιβλίου ξεπήδησαν. Επικίνδυνα πράγματα.

Εδώ έχει μόνο μόρφωση και δουλειά. Μόνο μόρφωση που υποστηρίζει τη δουλειά. Μόνο μόρφωση που μετατρέπεται σε δουλειά.

Τι κόσμος κι αυτός να πουλάει εισιτήριο για το έργο του Καμύ, να το διαφημίζει και μετά να θέλει να σβήσει απ’ τον ορίζοντα την επίδρασή του. Θέλουν να καταναλώνουμε την τέχνη, αλλά για όνομα του θεού, όχι και να ‘χει νόημα, όχι και να μας ταράζει. Γενικά δεν είμαστε υπέρ των αναταραχών. Μια παράσταση, ένα βιβλίο, ένα φιλμ, ένα τραγούδι πρέπει να επέχει τη θέση ενός χάμπουργκερ. Η μόνη της συνέπεια να ‘ναι δέκα λεπτά στην τουαλέτα. Μετά βγαίνεις και είσαι ακριβώς ο ίδιος, πανέτοιμος να επιστρέψεις στο πόστο σου. Μόρφωση και δουλειά. Δουλειά και μόρφωση.

Και όποτε υπερασπίζεσαι τίποτα που μοιάζει κάπως προοδευτικό, να φροντίζεις πρώτα να απολογείσαι ακόμη κι αν βρίσκεται εκτός θέματος. «Φυσικά και κακώς ανέβηκε η παράσταση, αλλά αφού ανέβηκε δεν έπρεπε να κατέβει». «Φυσικά και καταδικάζουμε τη βία και χέζουμε πάνω στους αλήτες τους τρομοκράτες, αλλά δεν έπρεπε και να κατέβει η παράσταση». Μια απολογία πάντα κάνει καλό. Ή έστω μια μίνι υπόκλιση στο γεγονός ότι την ατζέντα την θέτει το τηλεπαράθυρο και οι υπόλοιποι καλούνται απλά να συμφωνήσουν λίγο με τον Κικίλια, τον Καρατζαφέρη, τον Γεωργιάδη παίρνοντας βέβαια ελαφριές αποστάσεις ως προς τις διατυπώσεις. Έχουν κ ένα ντοκτορά στα ανθρώπινα δικαιώματα. Παρακαλούμε να συνεχιστούν οι σφαγές αλλά να έχουν πάρει πρώτα μια πιστοποίηση, ένα ISO, το κατιτίς τους τέλος πάντων.

Η απολογία είναι το κύριο πιάτο στο τραπέζι της θεσμικής αριστεράς εδώ και χρόνια.

Κατά τ΄ άλλα, οι ίδιοι άνθρωποι λένε τα ίδια πράγματα. Εδώ ο κόσμος καίγεται και πανηγυρίζουν για ένα κοινό δελτίο τύπου που δε σημαίνει τίποτα, «πάντως σημειώνει δυνατότητες».

Εντωμεταξύ ακόμη και στα πιο ανύποπτα μέρη κάποτε έχει ρεζερβέ – ποιος ξέρει κάποια δικαιολογία θα υπάρχει, πάντα υπάρχει και πάντα έχει κάποια βάση, αλλά και τι έγινε. Το ζήτημα είναι να μην αναπαράγεις το σκοτωμό ως μόνη δυνατή στάση ζωής.

Ο κόσμος μας έχει κάνει μια χαψιά. Μένουν κάτι χειρονομίες, ένα βλέμμα, η απελπισία ενός δικού σου ανθρώπου, η περιφρόνηση ενός δικού σου ανθρώπου, το γέλιο. Τα κείμενα, η γνώση ότι παρόλο που η πόζα και η περφόρμανς είναι πλέον ο κανόνας στην ανθρώπινη συμπεριφορά υπάρχουν θυμωμένοι τύποι, άκομψοι, τσαλακωμένοι που κάνουν λάθος πάντως κάτι κάνουν και δεν περιχαρακώνονται πίσω απ’ τα ίδια και τα ίδια και τη μόνιμη επωδό της εποχής: δεν γίνεται τίποτα, δεν υπάρχει άλλη λύση. Ή η λύση είναι ξανά το κόμμα σου, το κομματάκι σου, η κομματάρα σου, νέα ή παλιά, μικρή σημασία έχει, που αναπαράγεται πάντως πάνω στην ίδια δομή, την ίδια λογική, τα ίδια βλέμματα. Έτσι δεν ανατρέπεται όχι κάποια πολιτική, αλλά ούτε μισό τελάρο σε λαϊκή.

Χρειαζόμαστε έναν λόγο που δεν ντρέπεται να μιλάει για ελευθερία, αντιθέτως επιθυμεί διακαώς να μιλήσει για αυτήν και δε φοβάται, παρά αρπάζει κάθε ευκαιρία.  Έναν λόγο όμως που να ντρέπεται όταν παίρνει ως δεδομένη την έννοια της ελευθερίας και την ταυτίζει με ένα ανέξοδο ποιηματάκι ή μια ανώδυνη προσκόλληση σε όσα τον έμαθαν δεκαετίες πριν. Να ντρεπόμαστε και λίγο όταν το μόνο που κάνουμε είναι να μαθαίνουμε να επιβιώνουμε (και να ξαναγεννάμε) μικροεξουσίες, ιεραρχιούλες και όλων των ειδών τις γραφειοκρατίες και τις βεβαιότητες.

Όλος ο τόπος είναι ένα αδιέξοδο, το θέμα είναι να πάρεις φορά και να πέσεις πάνω στον τοίχο που σου λέει ότι δε γίνεται αλλιώς, πρέπει να ξαναστρίψεις και να  επιστρέψεις σ’ αυτά που ήξερες. Ή ξέρω ‘γω μπορεί και αυτό που λέω να μη σημαίνει τίποτα και το θέμα να είναι απλά να μην απολογείσαι όταν υποστηρίζεις τη ζωή και την ελευθερία, να μην ξεφτιλίζεσαι για το τίποτα, για να χωρέσεις και συ στη χορεία των υπερασπιστών της αιματηρής πραγματικότητας.

Δεν είναι η ήττα το οικονομικό μοντέλο που ακολουθείται, είναι η αποδοχή της ιδέας ότι αν κάποιος σου κοστίζει λιγότερο νεκρός ή τσακισμένος, είναι λογικό να στέκεσαι και να τον βλέπεις να βασανίζεται μέχρι τελικής πτώσης. Αρκεί να σωθείς εσύ, μόνος, γατζωμένος στη ζωή από όλες σου τις υπαναχωρήσεις.

το θέμα είναι ν’ απολογείσαι

Χωρίς μεγάλη μας έκπληξη διαβάσαμε σε πρόσφατο δημοσίευμα της τοπικής εφημερίδας «Αμαρυσία» ( http://www.amarysia.gr/marousi/politiki/69091 ), ότι η κατάληψη της έπαυλης Κουβέλου, έγινε το κύριο θέμα σύσκεψης του δημάρχου με τις αστυνομικές αρχές της περιοχής, « … όπου σε κοινή γραμμή εξετάστηκαν μια σειρά από ενέργειες και πρωτοβουλίες που θα αναληφθούν σε συνέχεια των κινήσεων που έχουν ήδη γίνει προκειμένου να δοθεί λύση στο πρόβλημα».

Αμέσως αναρωτηθήκαμε:
Τι εννοεί ο εντεταλμένος δημοσιογράφος με τη λέξη “πρόβλημα”;
Με ποιό τρόπο είναι “πρόβλημα” η κατάληψη ενός εγκαταλελειμένου από τους ιδιοκτήτες του, κτιρίου;
Είναι πρόβλημα οι εκδηλώσεις που γίνονται εκεί, -κατά κανόνα το καλοκαίρι;
Eίναι πρόβλημα η συγκέντρωση τροφής, φαρμάκων και ρούχων για τους πρόσφυγες;
Είναι πρόβλημα κινηματογραφικές βραδιές;
Είναι πρόβλημα η καλλιέργεια του κήπου και η διανομή των κηπευτικών;
Είναι πρόβλημα τα ρεμπέτικα γλέντια και οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης:
Ή μήπως είναι πρόβλημα, το μοίρασμα προκηρύξεων, οι αφισοκολλήσεις, τα συνθήματα στους τοίχους, οι προπαγανδιστικές πορείες ενάντια στο φασισμό;

Αναρωτηθήκαμε επίσης,
για ποιούς είναι πρόβλημα η κατάληψη Κουβέλου;

Μήπως για την γειτονιά;
Η κατάληψη λειτουργεί από την άνοιξη του 2010. Όταν έγινε, όλη η γειτονιά χειροκρότησε κι επευφήμισε το εγχείρημα. Το σπίτι είχε μετατραπεί από εστία μόλυνσης, σε χώρο καθαρό και προσβάσιμο, έτοιμο να φιλοξενήσει δραστηριότητες.
Κατά τη σχεδόν εξαετή ιστορία της, έχει οργανώσει και φιλοξενήσει πάμπολλες δραστηριότητες, που ουδέποτε ενόχλησαν τη γειτονιά. Αντίθετα η γειτονιά στάθηκε αλληλέγγγυα, και συμμετείχε σε αρκετές από αυτές.

Για την ασφάλεια των δημοτών;
Γιατί είναι πρόβλημα, η συγκεκριμένη κατάληψη, στο βαθμό που, κατά την σχεδόν εξαετή ιστορία της, δεν έχουν αναφερθεί προβλήματα με τους περίοικους και γείτονες;

Μήπως είναι πρόβλημα για τη κοινωνία η αναρχική πολιτική ταυτότητα των καταληψιών;
Η αναρχική πολιτική θεωρία, πρεσβεύει τη ταυτόχρονη ύπαρξη κοινωνικής ισότητας, κοινοκτημοσύνης, κι ελευθερίας των ανθρώπων. Μιλά γιά την αυτοοργάνωση της κοινωνίας χωρίς αρχηγούς, και ιεραρχία, χωρίς εκμεταλλευτές κι εκμεταλλευόμενους, χωρίς κυρίαρχους και κυριαρχούμενους. Πρεσβεύει την αυτονομία του ατόμου μεσα από τον αλληλοσεβασμό και την αλληλεγγύη. Ποιά κοινωνία θα μπορούσε να θεωρήσει πρόβλημα αυτό το αξιακό σύστημα; Ή μάλλον, για να το θέσουμε πιό εύστοχα, ποιοί θεωρούν πρόβλημα αυτό το αξιακό σύστημα; Σίγουρα όχι η κοινωνία, και ιδιαίτερα οι εκμεταλλευόμενοι, οι κυριαρχούμενοι, οι ελεγχόμενοι, οι «από τα κάτω».

Μήπως είναι πρόβλημα η πολιτική δραστηριοποίηση των καταληψιών;
Mα εαν είναι έτσι, γιατί δεν είναι πρόβλημα τα πολιτικά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας, του Πασόκ, του Σύριζα, του ΚΚΕ, ή ακόμα και της Χρυσής Αυγής; Ή μήπως για το δήμαρχο και τους «συν αυτώ», δεν είναι πρόβλημα η φιλοξενεία των γραφείων της Χρυσής Αυγής στο Μαρούσι;
Η πραγματικότητα
• Το Σεπτέμβριο του 2011, η κατάληψη έγινε στόχος εμπρηστικής επίθεσης από τη φασιστική παρακρατική οργάνωση ΑΜΕ, που ανέλαβε την ευθύνη, με αποτέλεσμα την ολοσχερή καταστροφή του κτιρίου. Οι καταληψίες με τα λίγα μέσα που διέθεταν, έφτιαξαν το κτίριο ώστε να γίνει στοιχειωδώς λειτουργικό.
• Η κατάληψη Κουβέλου, και οι συλλογικότητες που φιλοξενούνται, στάθηκαν άμεσα κι έμπρακτα αντίθετοι στην εγκατάσταση των γραφείων των νεοναζί της Χ.Α., από τη πρώτη κιόλας ημέρα. Όπως άλλωστε θα έκανε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, στους επίδοξους αρνητές της ελευθερίας του. Με στοχευμένες ενέργειες, με πορείες, με προπαγανδιστικές εκδηλώσεις, έκαναν στους νεοφερμένους φασίστες το «βίο αβίωτο», με αποτέλεσμα να μη μπορούν να ριζώσουν στη περιοχή.
• Η δημοτική αρχή, αντί να εκδηλώσει έστω και λεκτικά τη δυσαρέσκειά της για την εγκατάσταση των γραφείων της Χ.Α. στη περιοχή, έσπευσε να μιλήσει για βία των δύο άκρων, και να κάνει αναφορά σε δημοτικό συμβούλιο, για τα «αθώα θύματα της τρομοκρατίας», δηλαδή των μπράβων της νύχτας και μέλη των ταγμάτων εφόδου των νεοναζί Φουντούλη -Καπελώνη, επιδεικνύοντας έτσι, ότι η κατάληψη Κουβέλου και οι συστεγαζόμενες συλλογικότητες, είναι στοχευμένες από τη δημοτική αρχή.
• Τον Αύγουστο του 2014, στα 9μηνα του θανάτου των νεοναζί, μοτοπορεία των 100 περίπου χρυσαυγιτών, εισέβαλαν στο Μαρούσι, κι επιτέθηκαν στη κατάληψη, μετατρέποντας το δρόμο, σε πεδίο μάχης. Οι καταληψίες κι αλληλέγγυοι –περίπου 30- αντιστάθηκαν σθεναρά, και κράτησαν τη κατάληψη. Η δημοτική αρχή πάλι μίλησε μεροληπτικά για βία των δύο άκρων, αποδίδοντας έτσι ισόποσες ευθύνες για την επίθεση των νεοναζί.
• Τέλος, το περασμένο Νοέμβριο, πολύ νωρίς το πρωί, βόμβα εξερράγη στην είσοδο της κατάληψης, ευτυχώς χωρίς θύματα, αλλά με σημαντικές ζημιές σε τζαμαρίες των γειτονικών σπιτιών, και φυσικά με πρόκληση πραγματικής ανησυχίας στους περιοίκους. Φασίστες, μυστικές υπηρεσίες, παρακρατικές ομάδες, γι άλλη μια φορά στόχευσαν τη κατάληψη. Και πάλι ο δήμαρχος κάνει συσκέψεις για τη κατάληψη σα να είναι πρόβλημα.

Η κατάληψη Κουβέλου, είναι πρόβλημα για τους φασίστες της περιοχής.

Το συμπέρασμα
Όταν λοιπόν οι φασίστες, καίνε το κτίριο, επιτίθενται μαζικά, ή βάζουν βόμβα, και η δημοτική αρχή, αντί να δείξει τουλάχιστον ουδετερότητα, σε στοχεύει σαν «πρόβλημα», τότε είναι κατανοητό σε όλους, σε ποιανού το κόρφο εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού. Μην εκπλαγείτε για τη μέρα εκείνη που φασιστικές παραστρατιωτικές ομάδες θα παρελαύνουν στους δρόμους της πόλης μας. Τότε θα ξέρουμε σίγουρα ποιός τους άνοιξε τη πόρτα…
Που οφείλεται όλη αυτή η μεροληπτική στάση της δημοτικής αρχής; Ποιές σκοτεινές σκοπιμότητες εξυπηρετούν; Υπόγειες ακροδεξιές διασυνδέσεις μήπως;
Ένα είναι σίγουρο: η τακτική αυτή, καταστέλλει τους καταληψίες, και νομιμοποιεί την εδραίωση των φασιστών στο Μαρούσι.

Σε περίπτωση λοιπόν που η δημοτική αρχή, προεξάρχοντος του Πατούλη, προχωρήσει σε ενέργειες καταστολής της κατάληψης, θεωρούμε βέβαιο ότι παίζει το παιχνίδι των χρυσαυγιτών στη περιοχή, και τάσσεται αυτόματα εναντίον μας, και της τοπικής κοινωνίας γενικότερα. Υπάρχει χρόνος να το σκεφτεί και να υπαναχωρήσει. Σε περίπτωση που δεν, θα μας βρεί μπροστά του, και θα πρέπει να γνωρίζει ότι αυτή θα είναι η αρχή του τέλους του.

Γενάρης 2016

Τι είναι αυτό που έχει κάνει τον isis τόσο αποτελεσματικό; Και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα;
Μια από τις πολλές αντάρτικες ομάδες, που γεννήθηκαν στο κόσμο -τεχνητά ή μη, αναπτύχθηκαν στο σύγχρονο ιστορικό διάστημα της pax Americana, και που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είχαν βέβαιο τέλος.
Πως μια από τις χιλιάδες αυτές αντάρτικες ομάδες, μετατρέπεται σε στρατό , και μάλιστα στρατό που επελαύνει νικηφόρα στις ερήμους τις Συρίας, του Ιράκ φτάνοντας μέχρι τα σύνορα του Ιράν;
Πως αυτός ο στρατός δημιουργεί κράτος, κι επιβάλλει τη μόνιμη παρουσία του, σε μια περιοχή τόσο κρίσιμη για τα Αμερικάνικα συμφέροντα;
Πως μια στρατιωτική δύναμη, που απειλεί ευθέως τη Δύση, εξουσιάζει εδάφη έμμεσα ή άμεσα ελεγχόμενα από μεγάλες δυνάμεις, και καταργεί κάθε έννοια διεθνούς και στρατιωτικού δικαίου, εκτελώντας δεκάχρονα παιδιά, αποκεφαλίζοντας αιχμαλώτους, κονιορτοποιώντας αρχαίες πόλεις, επιτίθεται με πολύνεκρες επιθέσεις αυτοκτονίας στις δυτικές μητροπόλεις, στη Τουρκία, την Αφρική και το Λίβανο;
Πως γίνεται ανεκτή, μια τέτοια δραστηριότητα, την ώρα που σε άλλες περιπτώσεις όπως αυτή των Ταλιμπάν, ή ακόμη και περιπτώσεις κρατών, όπως αυτή του Ιράκ υπήρξε άμεση αντίδραση και μάλιστα «λύση» που κράτησε μόνο λίγες ημέρες:
Και τέλος, που είναι η αποτελεσματική εκείνη στρατιωτική επέμβαση, με βάση το δόγμα της ασφάλειας, και του “σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, που θα εξουδετερώσει αυτή τη στρατιωτική απειλή σε ελάχιστο χρόνο, πιθανότατα σε υποπολλαπλάσιο αυτού που εξουδετέρωσε τον Σαντάμ, το Καντάφι, ή ακόμα και το Μιλόσεβιτς, που ήταν και οργανωμένα κράτη?

Είναι κατανοητό πως μια τέτοια οργάνωση, που έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί στρατιωτικά και μάλιστα νικηφόρα ενάντια σε τακτικούς στρατούς, όπως αυτούς του Ιράκ και της Συρίας, να δημιουργεί πλήγματα στο Παρίσι, αλλά και στη Τουρκία στη Βηρυτό και αλλού, να έχει θεσπίσει κράτος που εκτείνεται από τα βάθη της Συρίας μέχρι το Ιράν και να εκδίδει νόμισμα, δεν είναι απλά μια καλά οργανωμένη επαναστατική ομάδα που της επιτράπηκε να υπάρξει, μέχρι το βέβαιο προαναγγελθέντα από τα κυρίαρχα στρατιωτικά συστήματα θάνατό της. Άλλωστε έχουμε πάρει καλά το μάθημά μας, για το πως διαχειρίζονται τέτοιες περιπτώσεις οι μεγάλες δυνάμεις, πως τις εξαφανίζουν και μάλιστα εν τη γενέσει τους.

Δε θα αναπτυχθώ στο πως δημιουργήθηκε και γιατί δυνάμωσε, πολλοί έχουν μιλήσει άλλωστε για τη χρηματοδότησή τους από το Κατάρ, καθώς και το ρόλο των ΗΠΑ στη γένεση εξοπλισμό και αποτελεσματικότητά τους. Αυτά άλλωστε αποκαλύπτονται διαρκώς.

Ακόμη, η συντήρηση μιας τέτοιας οργάνωσης απαιτεί κεφάλαια, που παράδοξα για μια αληθινή τρομοκρατική οργάνωση, της επιτρέπεται να τα αντλεί. Τα πετρέλαια της περιοχής είναι καλά ποιοτικά και πάρα πολύ φθηνά. Δεν είναι παράδοξο ότι δεν έχει επιβληθεί εμπάργκο, καθώς και ότι έχουν βρεθεί οι δίοδοι αλλά και οι διακρατικές συμφωνίες που από τη διάθεσή του, να νομιμοποιούνται έσοδα για τον isis , τουλάχιστον 10 εκ. Δολάρια την ημέρα, για να χρηματοδοτούν τον αγώνα τους;

Για μένα, υπάρχει κάτι παραπάνω και πέρα από τη στενά γεωπολιτική ανάλυση.
Για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε γιατί το φαινόμενο αυτό συνεχίζει τη τακτική του και μάλιστα σχετικά επιτυχημένα, γιατί κανένας δεν επεμβαίνει, με την οπλική δύναμη που διαθέτει να τους εξαφανίσει, θα πρέπει να το εντάξουμε σ΄ένα ευρύτερο πλαίσιο.

Στο πλάισιο της παγκοσμιοποίησης και νεοφιλελεύθερης ολοκλήρωσης, στήνεται ένα παγκόσμιο σκηνικό εταιρικού νεοφεουδαλισμού. Τα κράτη – έθνη, εξακολουθούν να χάνουν τη δύναμή τους, και οι διακρατικές αντιπαραθέσεις αρχίζουν ν’ αποτελούν παρελθόν. Η νέα παγκοσμιοποιημένη τάξη πραγμάτων, απαιτεί έναν εγγυητή της σταθερότητας της παγκόσμιας εκμετάλλευσης, που σημαίνει μια διεθνή κατασταλτική δύναμη, που θα επεμβαίνει για λόγους ασφαλείας, και να κρατά την ανθρωπότητα υποταγμένη στα νεοφεουδαλικά, διεθνικά εταιρικά συστήματα και σχήματα προστασίας και ανθρωπο-κτησίας.
Ένας νέος παγκόσμιος τρομοκράτης χρειάζεται να εφευρεθεί προκειμένου να εμπνέει τρόμο στις μάζες με τη στυγερότητά του, και να δικαιώνει την όποια επέμβαση. Η καταπιεστικότητα των εκμεταλλευτικών κι εμπορευματικών σχέσεων στη καθημερινότητα των ανθρώπων, η σκληρότητα των κατασταλτικών μηχανισμών που τις υποστηρίζουν, παρενδύονται σε αγκαλιά «ασφαλείας», απέναντι σε μια απειλή που παράγει την εικόνα της εκτέλεσης 200 παιδιών. Τίποτα δε φαντάζει πιο σκληρό. Ακόμα και μια αμερικάνικη βόμβα που μπορεί να ισοπεδώσει μια ολόκληρη πόλη, εξολοθρεύοντας χιλιάδες άμαχους, μοιάζει στη συνείδηση του τηλεθεατή, με χάδι, μπροστά στη βαρβαρότητα των άλλων.
Ο παγκόσμιος τρομοκράτης, είναι εκείνος που θα εκτελεί χρέη μπαμπούλα, έτσι ώστε η υποταγή να ταυτίζεται με την ασφάλεια. Παραπέμπει στα χρόνια του μεσαίωνα, και προσομοιάζει με την ασφάλεια που ένιωθαν οι «υποτακτικοί», σπεύδοντας πανικόβλητοι να προλάβουν να μπουν στο κάστρο του φεουδάρχη αφέντη, ώστε να προφυλαχθούν από τα στίφη των επερχόμενων βάρβαρων επιδρομέων πίσω από τα τείχη. Συμφέρει ο μπαμπούλας αυτός. Βοηθάει σε πολλά πράγματα. Ενισχύει το δόγμα ασφάλειας. Αναζωογονεί την αγορά όπλων. Τρομοκρατεί τις μάζες, και τις κάνει να προσδοκούν σωτηρία από τους στυγνούς εκμεταλλευτές τους, και τους επικυρίαρχους.
Τα κράτη φαίνονται αδύναμα στην αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, και διαλύονται σαν οντότητες, δίνοντας χώρο σε πολλές καταμερισμένες ένοπλες ομάδες, ομάδες που ενισχύονται από τους μεγάλους. Η κατάτμηση των εθνικών κρατών, και η αντίστοιχη, διάλυση ενός καταπιεστικού θεσμικού συνεκτικού ιστού, όπως είναι το κράτος για τις κοινωνίες, βοηθάει ακόμη περισσότερο στη παγκόσμια εξουσίαση. Αυτό δε σημαίνει ότι υπερασπίζομαι το εθνικό κράτος. Απλά το παγκοσμιοποιημένο νεοφεουδαλικό εταιρικό μοντέλο κυριαρχεί, φαίνεται να ελέγχει τη μοίρα του, και να το εξαφανίζει, κατ’ αναλογίαν της εξαφάνισης των τοπικών και «διαφορετικών» εθνοτικών κοινωνικών ομάδων, μέσα στη κοσμογονία των ιμπεριαλιστικών εθνικισμών των 2 προηγούμενων αιώνων.

Η Λιβύη και η Συρία δείχνουν τη συνταγή. Οι αντάρτικες ομάδες ενισχύονται μέχρι να γκρεμίσουν τα καθεστώτα, και μόλις αποκτήσουν πλήρη ισχύ, μια πολυεθνική δύναμη – σωτήρας, αναλαμβάνει την εξόντωση του θηρίου, που δημιούργησε η ίδια. Εμφανίζεται σα σωτήρας της ανθρωπότητας, που «θ’ ανακουφίζεται» μπροστά στην απειλή, και θ’ αποδέχεται αδιαμαρτύρητα το διαρκή βιασμό της από το σωτήρα της, σαν να πρόκειται για στοργική αγκαλιά ασφαλείας απέναντι στη στυγερότητα των «τρομοκρατών». Έτσι ανανεώνεται η επικυριαρχία των βιαστών, μέχρι να νικήσουν τον «αντίπαλο». Μετά από λίγο θα δημιουργήσουν άλλον. Έτσι διαιωνίζεται η παγκόσμια κυριαρχία.

Ο isis δεν είναι παρά ο ξενιστής, που θα γονιμοποιήσει την ιστορία, ώστε να γεννηθεί το νέο παγκοσμιοποιημένο δόγμα ασφαλείας της εταιρικής παγκόσμιας νεοφουδαρχίας. Ανεξάρτητα εάν θα αφήσουνε τον isis να υπάρχει, ή όχι, αποτελεί ιδανική περίπτωση, για την ιδεολόγηση και δικαίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας πάνω στις τρομοκρατημένες μάζες. Να είστε βέβαιοι ότι στο μέλλον, συνεχώς θα εφευρίσκεται ένας τέτοιος «ξενιστής», που η σκληρότητά του θα ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Σ΄ένα γαϊτανάκι αγριότητας, θ’ αναπαράγεται η εξουσιαστικότητα των σχέσεων, η αγριότητα της απειλής και της άμυνας, η ζωή θα μετατρέπεται σε επιβίωση, και η κοινωνία θα αποσυντίθεται σε μικρές οντότητες που θα υπερασπίζονται την επιβίωσή τους.
Πάντα η παγκόσμια κυριαρχία θα εφευρίσκει το παγκόσμιο «μπαμπούλα». Αυτή είναι η προοπτική του παγκοσμιοποιημένου «νεοφιλελευθερισμού». Έτσι θα κινείται η ιστορία, αν το επιτρέψουμε, από εδώ και στο εξής.

Ή μήπως, να μην…

2/12/2015
Rising Utopia

Το Γενάρη του 2015, και λίγο πριν από τις εκλογές, αναλάβαμε το ρίσκο να συνδιαμορφώσουμε και συντάξουμε ένα κείμενο, που σε μεγάλο του μέρος έκανε προβλέψεις κι εκτιμήσεις. Πρόκειται για το κείμενο που με το τίτλο: «Ο σύριζα, οι εκλογές κι εμείς». [https://azimouthio.espivblogs.net/2015/01/16/ο-σύριζα-οι-εκλογές-εμείς-και-το-πρόγ]
Λέμε «αναλάβαμε το ρίσκο», γιατί πάντα όταν συντάσσεις κείμενα με προβλέψεις, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να εκτεθείς. Και πράγματι, ως ένα βαθμό προδοθήκαμε από τις εξελίξεις, κι εκτεθήκαμε στις προβλέψεις μας.
Από τις 15 Γενάρη μέχρι σήμερα, πολλά έχουν συμβεί. Αξιολόγηση, διαπραγμάτευση, Βαρουφάκης, Σόιμπλε, αποτυχία, ξανά Τσίπρας, Μέρκελ, επαναδιαπραγμάτευση, 7 περίπου μήνες διαδικασία που κατέληξε στο δημοψήφισμα, και τη «κωλοτούμπα της επόμενης ημέρας».

Πολλά φαίνονταν να διακυβεύονται το επίμαχο χρονικό διάστημα μέσα από εκείνη τη διαπραγμάτευση. Το πρώτη φορά αριστερά; η ευρώπη των αξιών; Ο ριζοσπαστισμός της αριστεράς; Το ευρωπαϊκό κεκτημένο και οι αξίες; ο σεβασμός στα κράτη μέλη και το αυτεξούσιό τους; η ευρωπαϊκή εξουσία μπροστά στις ντόπιες ελίτ. Μια περίοδος με μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον.
Αν και είχαμε εκείνα τα αναλυτικά εργαλεία που μας έδειχναν εκ των προτέρων, και πριν καν εκκινήσουν, την τελική πορεία των πραγμάτων (αυτό φαίνεται άλλωστε και από τη τοποθέτησή μας στο άρθρο μας της 16/1/2015), παρακολουθούσαμε σιωπηλά, προσηλωμένοι τις εξελίξεις, κρατώντας μια στάση αναμονής. Δε θέλαμε να σπεύσουμε σε γρήγορα συμπεράσματα. Ακόμα και τώρα μέσα στην ομάδα μας, υπάρχουν διαφορετικές οπτικές, για το αν ή το τρόπο που ο Σύριζα στέκεται αντιμέτωπος με τις παραδοσιακές ελίτ της διαπλοκής.
Εκείνο όμως που σίγουρα επιβεβαιώθηκε τους τελευταίους οχτώ μήνες είναι αυτό που είχαμε προβλέψει. Τη ραγδαία ρεφορμιστική στροφή, από το “ριζοσπαστισμό” στην ενδο-μνημονιακή διαχείριση και μάλιστα μετά από ένα ρωμαλέο «όχι», απέναντι στη λιτότητα.

Ακόμη, διαψευσθήκαμε όσον αφορά στη στάση των “εταίρων”.
Κάποιοι από εμάς, δεν περιμέναμε ότι δε θα κρατήσουν κάποια προσχήματα στα θέματα σεβασμού “εθνικής κυριαρχίας”, και τόσο στυγνά και απροκάλυπτα, θα καταδείκνυαν το στυγερό νεοφιλελεύθερο πρόσωπό τους.
Δεν περιμέναμε ότι θα λειτουργήσουν προς τη κατεύθυνση της κάλυψης του ντόπιου κατεστημένου, και της πλήρους ευθυγράμμισης των πολιτικών τους, με αυτές της νεοελληνικής ελίτ -βαλκανικής μαφιόζικης εκδοχής, και των πολιτικών τους τσούρδων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, κτλ). Σε αυτό το σημείο διαψευσθήκαμε πλήρως, επειδή δεν συνυπολογίσαμε ότι και η γερμανοί προτεστάντες, λειτουργούν διαφθείροντας (masters της διαφθοράς: siemens, krupps, bmw, D-telecom, Deutche Bank, κτλ), και ποτέ όμως διαφθειρόμενοι (ή μήπως όχι;).

Όπως όμως και νάχει, και ανεξάρτητα με τους απ’ έξω, η κοινωνία είχε μια ευκαιρία. Ούριος άνεμος έπνεε στα πανιά της “ριζοσπαστικοποίησης”. Η κοινωνία, ανεξάρτητα από το εάν συνειδητοποιούσε τις συνέπειες (πόσο μάλλον να τις επωμισθεί), δήλωνε, όχι. Η ανάθεση έγινε, και ο αποδέκτης δεν τόλμησε.
Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου, ήταν καταδικαστικές για το παλιό καθεστώς περισσότερο, αλλά και ψήφος εμπιστοσύνης στην σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση. Τα αντιμνημονιακά κόμματα απέτυχαν. Πράγμα που σημαίνει, ότι η ελληνική κοινωνία, διεκδίκησε ότι καλύτερο με το δημοψήφισμα, και στη πορεία εμπιστεύθηκε έναν “καλύτερο για τα συμφέροντά της διαπραγματευτή”, της συνθήκης σφαγής της.

Όλη αυτή η ιστορία των 10 μηνών, καταδεικνύει ξεκάθαρα δύο πράγματα
1. ότι ο μόνος τρόπος για ανατρεπτικές αλλαγές προς όφελος της κοινωνίας, είναι η κοινωνική επανάσταση,
και
2. ότι η νεοελληνική κοινωνία, είναι ανέτοιμη ακόμα να κάνει την υπέρβαση εκείνη που με τις μεγάλες θυσίες, θα πραγματώσει αυτή την κοινωνική επανάσταση.

Χρειάζεται δουλειά από όλους μας. πρέπει όλοι μας να στρατευθούμε στη κατεύθυνση της επαναστατικής κοινωνικής χειραφέτησης. Μέσα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, μέσα στις οικογενειακές και φιλικές συγκεντρώσεις, να αναπτύξουμε το πνεύμα ενός καινούργιου κόσμου, που θάρθει με αυτοοργανωμένους κοινωνικούς αγώνες και θυσίες. Ενός κόσμου όμως που θάναι δικός μας.

4/12/2015