Το Γενάρη του 2015, και λίγο πριν από τις εκλογές, αναλάβαμε το ρίσκο να συνδιαμορφώσουμε και συντάξουμε ένα κείμενο, που σε μεγάλο του μέρος έκανε προβλέψεις κι εκτιμήσεις. Πρόκειται για το κείμενο που με το τίτλο: «Ο σύριζα, οι εκλογές κι εμείς». [https://azimouthio.espivblogs.net/2015/01/16/ο-σύριζα-οι-εκλογές-εμείς-και-το-πρόγ]
Λέμε «αναλάβαμε το ρίσκο», γιατί πάντα όταν συντάσσεις κείμενα με προβλέψεις, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να εκτεθείς. Και πράγματι, ως ένα βαθμό προδοθήκαμε από τις εξελίξεις, κι εκτεθήκαμε στις προβλέψεις μας.
Από τις 15 Γενάρη μέχρι σήμερα, πολλά έχουν συμβεί. Αξιολόγηση, διαπραγμάτευση, Βαρουφάκης, Σόιμπλε, αποτυχία, ξανά Τσίπρας, Μέρκελ, επαναδιαπραγμάτευση, 7 περίπου μήνες διαδικασία που κατέληξε στο δημοψήφισμα, και τη «κωλοτούμπα της επόμενης ημέρας». 
Πολλά φαίνονταν να διακυβεύονται το επίμαχο χρονικό διάστημα μέσα από εκείνη τη διαπραγμάτευση. Το πρώτη φορά αριστερά; η ευρώπη των αξιών; Ο ριζοσπαστισμός της αριστεράς; Το ευρωπαϊκό κεκτημένο και οι αξίες; ο σεβασμός στα κράτη μέλη και το αυτεξούσιό τους; η ευρωπαϊκή εξουσία μπροστά στις ντόπιες ελίτ. Μια περίοδος με μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον.
Αν και είχαμε εκείνα τα αναλυτικά εργαλεία που μας έδειχναν εκ των προτέρων, και πριν καν εκκινήσουν, την τελική πορεία των πραγμάτων (αυτό φαίνεται άλλωστε και από τη τοποθέτησή μας στο άρθρο μας της 16/1/2015), παρακολουθούσαμε σιωπηλά, προσηλωμένοι τις εξελίξεις, κρατώντας μια στάση αναμονής. Δε θέλαμε να σπεύσουμε σε γρήγορα συμπεράσματα. Ακόμα και τώρα μέσα στην ομάδα μας, υπάρχουν διαφορετικές οπτικές, για το αν ή το τρόπο που ο Σύριζα στέκεται αντιμέτωπος με τις παραδοσιακές ελίτ της διαπλοκής.
Εκείνο όμως που σίγουρα επιβεβαιώθηκε τους τελευταίους οχτώ μήνες είναι αυτό που είχαμε προβλέψει. Τη ραγδαία ρεφορμιστική στροφή, από το “ριζοσπαστισμό” στην ενδο-μνημονιακή διαχείριση και μάλιστα μετά από ένα ρωμαλέο «όχι», απέναντι στη λιτότητα.
Ακόμη, διαψευσθήκαμε όσον αφορά στη στάση των “εταίρων”.
Κάποιοι από εμάς, δεν περιμέναμε ότι δε θα κρατήσουν κάποια προσχήματα στα θέματα σεβασμού “εθνικής κυριαρχίας”, και τόσο στυγνά και απροκάλυπτα, θα καταδείκνυαν το στυγερό νεοφιλελεύθερο πρόσωπό τους. 
Δεν περιμέναμε ότι θα λειτουργήσουν προς τη κατεύθυνση της κάλυψης του ντόπιου κατεστημένου, και της πλήρους ευθυγράμμισης των πολιτικών τους, με αυτές της νεοελληνικής ελίτ -βαλκανικής μαφιόζικης εκδοχής, και των πολιτικών τους τσούρδων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, κτλ). Σε αυτό το σημείο διαψευσθήκαμε πλήρως, επειδή δεν συνυπολογίσαμε ότι και η γερμανοί προτεστάντες, λειτουργούν διαφθείροντας (masters της διαφθοράς: siemens, krupps, bmw, D-telecom, Deutche Bank, κτλ), και ποτέ όμως διαφθειρόμενοι (ή μήπως όχι;).
Όπως όμως και νάχει, και ανεξάρτητα με τους απ’ έξω, η κοινωνία είχε μια ευκαιρία. Ούριος άνεμος έπνεε στα πανιά της “ριζοσπαστικοποίησης”. Η κοινωνία, ανεξάρτητα από το εάν συνειδητοποιούσε τις συνέπειες (πόσο μάλλον να τις επωμισθεί), δήλωνε, όχι. Η ανάθεση έγινε, και ο αποδέκτης δεν τόλμησε.
Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου, ήταν καταδικαστικές για το παλιό καθεστώς περισσότερο, αλλά και ψήφος εμπιστοσύνης στην σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση. Τα αντιμνημονιακά κόμματα απέτυχαν. Πράγμα που ση
μαίνει, ότι η ελληνική κοινωνία, διεκδίκησε ότι καλύτερο με το δημοψήφισμα, και στη πορεία εμπιστεύθηκε έναν “καλύτερο για τα συμφέροντά της διαπραγματευτή”, της συνθήκης σφαγής της.
Όλη αυτή η ιστορία των 10 μηνών, καταδεικνύει ξεκάθαρα δύο πράγματα
1. ότι ο μόνος τρόπος για ανατρεπτικές αλλαγές προς όφελος της κοινωνίας, είναι η κοινωνική επανάσταση,
και
2. ότι η νεοελληνική κοινωνία, είναι ανέτοιμη ακόμα να κάνει την υπέρβαση εκείνη που με τις μεγάλες θυσίες, θα πραγματώσει αυτή την κοινωνική επανάσταση.
Χρειάζεται δουλειά από όλους μας. πρέπει όλοι μας να στρατευθούμε στη κατεύθυνση της επαναστατικής κοινωνικής χειραφέτησης. Μέσα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, μέσα στις οικογενειακές και φιλικές συγκεντρώσεις, να αναπτύξουμε το πνεύμα ενός καινούργιου κόσμου, που θάρθει με αυτοοργανωμένους κοινωνικούς αγώνες και θυσίες. Ενός κόσμου όμως που θάναι δικός μας.
4/12/2015
