Το ξημέρωμα της Δευτέρας στις 9 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε τυφλή βομβιστική επίθεση στην κατάληψη της έπαυλης Κουβέλου στο Μαρούσι. Δεν προηγήθηκε κάποιο προειδοποιητικό τηλεφώνημα αδιαφορώντας (;) για τον κίνδυνο να υπάρξουν ανθρώπινα θύματα από περαστικούς, γείτονες ή ακόμα και συντρόφους που μπορεί να ήταν εκείνη την ώρα στην κατάληψη. Η επιλογή του στόχου, αλλά και ο τρόπος που επέλεξαν να γίνει το χτύπημα, δεν αφήνει αμφιβολίες για το ποιοι είναι οι δράστες. Το νεοναζιστικό παρακράτος μετά από μια μικρή περίοδο αδράνειας πήρε ξανά την εντολή να χτυπήσει, αυτή την φορά αναβαθμίζοντας την βία προσδοκώντας σε βαρύτατους τραυματισμούς ή και θανάτους.
Το γεγονός πέρασε στα ψιλά σε κάποια μέσα ενημέρωσης ενώ στις τηλεοράσεις και τους περισσότερους ραδιοφωνικούς σταθμούς δεν υπήρξε ποτέ. Δεν είναι η πρώτη φορά που το παρακράτος αναλαμβάνει εργολαβίες από το κράτος, εργασίες που το δεύτερο –επί του παρόντος τουλάχιστον- αδυνατεί να φέρει σε πέρας χωρίς να τρωθεί η comme il faut εικόνα του, σε όσους επιμένουν ακόμα στις ψευδαισθήσεις τους. Ούτε βέβαια είναι πρώτη φορά που συλλογικότητες, κοινωνικοί χώροι, κοινωνικοί αγωνιστές, που αναπτύσσουν αντιφασιστική δράση, που αντιστέκονται στις επιθέσεις του κράτους και του κεφαλαίου και που προτρέπουν και άλλους να το κάνουν, δέχονται επίθεση από τις εφεδρείες της καταστολής με τον ψευτοπαληκαρισμό της σίγουρης κάλυψης και πριμοδότησης από το ίδιο το κράτος που εκτός παρασκηνίων ενδύεται τον μανδύα του ηθικού και δίκαιου θεματοφύλακα.
Μετά από λίγες μέρες στις 13 Νοέμβρη ένας άλλος φασισμός, θρησκευτικός αυτή την φορά χτύπησε σε ένα άλλο μέρος του πλανήτη ,στο Παρίσι στο 12ο διαμέρισμα, πάλι τυφλά, αφαιρώντας την ζωή σε 130 ανθρώπους και τραυματίζοντας σοβαρά άλλους ογδόντα. Η γειτονιά αυτή του Παρισιού είναι μέρος που συχνάζει αριστερός, ελευθεριακός κόσμος, γειτονιά γνωστή για την αποδοχή του διαφορετικού, για την πολιτιστική και πολιτική προοδευτική στάση ζωής της.
Η κλίμακα μεγέθους των δύο επιθέσεων διαφέρει προφανώς σε τεράστιο βαθμό και δεν θα μπορούσε ποτέ να συγκριθεί η τραγωδία του Παρισιού με την επίθεση που δέχτηκε η κατάληψη της έπαυλης Κουβέλου. Αυτό όμως που θα μπορούσε να συνδέσει τα δύο γεγονότα, τηρώντας πάντα τις αναλογίες, είναι οι επιδιώξεις και οι στόχοι αυτών των χτυπημάτων σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις επιπτώσεις σε διεθνικό επίπεδο του χτυπήματος του Παρισιού.
Σκοπός αυτής της σύνδεσης δεν είναι να γίνει μια θεαματική αναβάθμιση της επίθεσης στην κατάληψη της Κουβέλου, με σκοπό να τραβήξει την προσοχή, αλλά η ανάδειξη των επιδιώξεων του κεφαλαίου και του κράτους όταν επιλέγει την «στρατηγική της έντασης». Γιατί πίσω και από τα δύο γεγονότα ο εκτελεστικός βραχίονας είναι οι αρνητές της λογικής και του ανθρωπισμού, εντολοδόχος είναι το κεφάλαιο μαζί με το κράτος και στόχος είναι οι κοινωνίες, η χειραφέτηση και το αίτημα για κοινωνική απελευθέρωση. Τρεις είναι οι βασικοί άξονες που οριοθετούν την «επιτυχία» της στρατηγικής της έντασης.
Κοινωνικός αυτοματισμός και κανιβαλισμός
Μέσω μιας υπεραπλουστευτικής κατευθυνόμενης επαγωγής ο κοινωνικός αυτοματισμός μπορεί να οδηγήσει σε «βολικά» συμπεράσματα όπως τα παρακάτω.
Στο Παρίσι αυτοί που έκαναν τις επιθέσεις ήταν τζιχαντιστές μουσουλμάνοι, άρα κάθε μουσουλμάνος είτε μόνιμος κάτοικος της Ευρώπης είτε μετανάστης ή πρόσφυγας αποτελεί εν δυνάμει κίνδυνο. Κατά συνέπεια καλό είναι να γυρίσει στην χώρα προέλευσής του, άσχετα αν κινδυνεύει ή όχι για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο.
Η τοπική κοινωνία δεν χρωστάει τίποτα να βρίσκεται ανάμεσα στην αντιπαράθεσή της κατάληψης Κουβέλου με τους νεοναζί και το κράτος, κινδυνεύοντας και αυτή χωρίς λόγο. Κατά συνέπεια καλό είναι να πάνε παραπέρα για να μείνουμε ήσυχοι.
Παράλληλα μια τυφλή επίθεση στόχο έχει να αποανθρωποποιήσει τις κοινωνίες θέτοντας εν αμφιβόλω το δικαίωμα της ζωής από κάποιους που δεν έχουν ηθικά όρια. Ζητούμενο δηλαδή είναι να βγουν στην επιφάνεια σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης όπου η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια θα αντικατασταθούν από την βαρβαρότητα και την αλληλοεξόντωση. Τότε ένα κράτος με σιδερένια πυγμή και ισχυρή κατασταλτική δυναμική θα είναι μια αναπόφευκτη αναγκαιότητα.
Ατομική περιχαράκωση
Κάθε βίαιη τυφλή επίθεση που γίνεται στο δημόσιο πεδίο ενάντια σε αθώους περαστικούς ή ενεργά πολιτικά υποκείμενα, αποσκοπεί στην μεγιστοποίηση της ιδιώτευσης και της πειθηνιότητας, στην ελαχιστοποίηση της κοινωνικής ζωής. Με συνέπεια την σταδιακή εγκατάλειψη του δημόσιου πεδίου της κοινωνικής όσμωσης και ζύμωσης μέχρι το στάδιο της αυτιστικής ατομικής περιχαράκωσης όπου κάθε άνθρωπος αισθάνεται μία μονάδα αδύναμη απέναντι σε απείρως δυνατότερους εχθρούς.
Κάμψη κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων
Η φυσική βίαια επίθεση έρχεται συμπληρωματικά της οικονομικής βίαιης επίθεσης έτσι ώστε να καταστήσει ισχυρότερο σοκ στο θύμα, στην κοινωνία δηλαδή, με σκοπό την πλήρη παθητικοποιήση της. Θέλει να έχει παραδειγματικό χαρακτήρα, στοχεύει δηλαδή στα ποιο προωθημένα, ανεκτικά, αλληλέγγυα και διεκδικητικά κομμάτια της κοινωνίας, με σκοπό να αποτρέψει μεγέθυνση τέτοιων συμπεριφορών, μέχρι την πλήρη εξάλειψη τους. Στη συνέχεια η περιττή πολυτέλεια των ατομικών δικαιωμάτων- όσων έχουν απομείνει- των κοινωνικών αγώνων και της ανεκτικότητας πετάγεται στο καλάθι των αχρήστων προς χάρη της «ασφάλειας». Όσοι δε, προσπαθούν να αντισταθούν στον ολοκληρωτισμό αντιμετωπίζονται στην καλλίτερη περίπτωση σαν γραφικοί αιθεροβάμονες και στην χειρότερη σαν συνένοχοι ή συνεργοί των τρομοκρατών.
Κάθε ένας από εμάς οφείλει να βοηθήσει έτσι ώστε να αποτραπεί η επιβολή του τρόμου, της βαρβαρότητας, του ζοφερού μέλλοντος που κάποιοι σχεδιάζουν για μας.
Η συλλογικότητα Αζιμούθιο συμπαραστέκεται στην Κατάληψη Κουβέλου στέλνει αγωνιστικούς χαιρετισμούς στους συντρόφους, στους φίλους γείτονες που βρέθηκαν και αυτοί στο στόχαστρο των νεοναζί δολοφόνων, αλλά και σε όλους όσους έχουν δεχθεί την βία των κάθε λογής τσιρακιών του κράτους και του κεφαλαίου. Στέλνει επίσης μήνυμα σε κάθε κατεύθυνση ότι κάθε επίθεση στις κοινωνίες, στα κοινωνικά στέκια, στους κοινωνικούς αγωνιστές, όχι μόνο δεν μας τρομάζει, αλλά το αντίθετο ατσαλώνει την πίστη μας για την ανάγκη ανατροπής αυτού του βάρβαρου τρόπου κοινωνικής οργάνωσης, του καπιταλισμού, για την ανάγκη απελευθέρωσης της κοινωνίας από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου, για την ανάγκη οικοδόμησης μια κοινωνίας αναρχίας και κομμουνισμού.
Αζιμούθιο 4/12/2015